Psalm 42
In hierdie Psalm het ons gelees van iemand wat na God smag… Hierdie persoon beskryf hierdie “smagting” hierdie hunkering, verlange na God, soos wat ‘n wildsbok na water smag. Hy plaas dit op dieselfde voet as ‘n wildsbok wat vir dae sonder water was en wat amper sy laaste kragte inspan net om by ‘n koel waterstroom te kom.
Ons kan dit eintlik vir ons in ons gedagtes voorstel hoe die arme diertjie net alles gee om by die water te kom, die water wat vir hom die bron van sy lewe is…die water wat verhoed dat hy ‘n uitgerekte dood van lyding sal sterf…
Nou met ons, is die hele gedagte van die wildsbok wat so na water smag dalk bietjie al “afgewater”, jammer vir die uitdrukking want, ons sing mos gereeld die lied wat dit veronderstel om so mooi vir ons te beskryf… en dan gaan daar ongelukkig ‘n stuk van die betekenis verlore omdat dit so bekend is aan ons.
Die gewig van die woorde en die werklikheid daarvan gaan eintlik by ons verby. En dan sukkel ons om die vraag met genoeg erns te beantwoord: “Waarna smag jy nou?”
Dis amper asof dit vir ons so voor die hand liggend moet wees, maar ons kom net nie by die regte woorde uit nie. Dalk is dit omdat sommige van ons selfs die erns van die antwoord al so kunstig omseil het, of so met die jare saam al gewoond geraak het aan die harde waarheid dat ons sukkel om by die regte antwoord uit te kom.
Of dalk is jy al so “traak-my-nie-agtig” daaroor dat jy lankal nie meer die erns van die vraag en antwoord besef nie…: “Waarna smag jy, waarna streef jy, waarna hunker jy vanoggend met al jou kragte en jou hele wese?
Hoekom, dink jy dalk dat die antwoord “God” is, maar jy besf dalk dat dit nie jou enigigste hunkering in die lewe is nie. Hoekom dwaal jou gedagtes nou op hierdie oomblik so gou weg van die preek af? Jy het dalk al “gewoond” of “rustig” geraak oor die feit dat jy netsoos die arme wildsbokkie besig is om stadigaand ‘n geestelike dood te sterf…
Want kom ons beantwoord gou die maklike vraag: Wat is die uiteinde van die wildsbokkie as hy nie by die waterbron uitkom nie? Wat gaan met die bokkie gebeur as hy nie kan water drink nie… natuurlik is die antwoord eenvoudig: “Hy gaan stadig maar seker dood.”
Hy gaan nie skielik dood nie, nie soos wanneer hy dalk geskiet word deur ‘n jagter nie, nee hy gaan stadig dood ly. Nou werk dit mos netso met ons ook vanoggend. As jy nie genoeg hunker na God nie, as jy nie op hierdie oomblik alles insit om Hom te ontmoet en ‘n verhouding met Hom te hê nie, gaan jy ook ‘n stadige geestelike dood sterf.
Dalk is dit die rede dat ons so ‘n dooieruge spul partykeer is. Dalk is dit die rede hoekom mense so vinnig hulle rug op God draai. Dalk moet mens so iets op die naam noem – Geestelike selfmoord…. En dalk is dit juis dit, waarna jy vanoggend in jou onderwussein of dalk nog erger doelbewus, na smag.
Die Psalm sê so mooi in vers 5 : “As ek my lewe voor my laat verbygaan, dink ek daaraan hoe ek opgetrek het na die woonplek van God, voor ‘n skare uit, na Sy huis toe geloop het met gejuig en lofsang…”
Kan jy dit ook eendag sê as jy moet terugkyk. Dat jy God gereeld saam met mede gelowiges opgesoek het? Sal jy ook kan sien hoedat jy jou alles gedoen het om altyd naby God te wees?
Is dit nie sleg dat so min van ons dit dalk kan sê nie… dat so baie van ons ons besig hou met onbenullige dinge, veral op Sondae as ons in die kerk moet wees?
Is dit dan nie deel van ons geesteliike grootword, om in ons gedagtes en gebede saam met God terug te dink oor al die kere in die verlede waar Hy ons gehelp en bygestaan het nie. Dit is seker een van die lekkerste dinge van Christenskap om so terug te dink aan die tye wat jy gedink het dis die einde van my, dis die einde van die wildsbokkie, en dan kom gee Hy so mooi en getrou soos altyd vir jou uitkoms.
Hoe minder jy aan al hierdie dinge en tye dink hoe verder voel dit vir jou en hoe swaarder tref elke droogte tyd, elke geestelike droogtetyd jou. Maar hoe meer jy met God praat, en hoe meer jy Hom toelaat om jou op sulke gedagte-vlugte te neem hoe nader leef jy aan Hom, en hoe makliker oorkom jy al die storms van hierdie ou wêreld! Dis mos nou die moeite werd!
(vers6)“Waarom is ek so in vertwyfeling, en waarom kerm ek so? Die antwoord kom so mooi na ons toe vanogend. Die antwoord is tog so vreeslik eenvoudig en duidelik vanoggend. Al wat jy moet doen is om op God te vertrou! Jy moet weer vir Hom ‘n loflied sing. Hy is jou Helper, Hy is jou God! (vers7).
Maar ons is so geneig om ons ore uit leen vir al die reaksies en raad en praatjies van mense. Vers 11 praat van mense wat vir ons ook vra: “En waar is jou God nou?” Die vreeslike waarheid is juis dat omdat ons nie reguit aan die begin van die preek eers eerlik kon antwoord waarna ons vanoggend smag nie, sal ons mos nooit in der ewigheid die vraag kan beantwoord as mense nog in moeilike tye ook vir ons nog vra : “Waar is jou God dan nou nie!”
Kom nou uit jou vertwyfeling uit. Kom huis toe. Kom na die Water toe, en drink jou vol. Kom maak jou vol van die Here… sodat ons elkeen weer ‘n loflied kan sing, sodat ons elkeen weer kan erken : “Hy is my Helper en my God!
In hierdie Psalm het ons gelees van iemand wat na God smag… Hierdie persoon beskryf hierdie “smagting” hierdie hunkering, verlange na God, soos wat ‘n wildsbok na water smag. Hy plaas dit op dieselfde voet as ‘n wildsbok wat vir dae sonder water was en wat amper sy laaste kragte inspan net om by ‘n koel waterstroom te kom.
Ons kan dit eintlik vir ons in ons gedagtes voorstel hoe die arme diertjie net alles gee om by die water te kom, die water wat vir hom die bron van sy lewe is…die water wat verhoed dat hy ‘n uitgerekte dood van lyding sal sterf…
Nou met ons, is die hele gedagte van die wildsbok wat so na water smag dalk bietjie al “afgewater”, jammer vir die uitdrukking want, ons sing mos gereeld die lied wat dit veronderstel om so mooi vir ons te beskryf… en dan gaan daar ongelukkig ‘n stuk van die betekenis verlore omdat dit so bekend is aan ons.
Die gewig van die woorde en die werklikheid daarvan gaan eintlik by ons verby. En dan sukkel ons om die vraag met genoeg erns te beantwoord: “Waarna smag jy nou?”
Dis amper asof dit vir ons so voor die hand liggend moet wees, maar ons kom net nie by die regte woorde uit nie. Dalk is dit omdat sommige van ons selfs die erns van die antwoord al so kunstig omseil het, of so met die jare saam al gewoond geraak het aan die harde waarheid dat ons sukkel om by die regte antwoord uit te kom.
Of dalk is jy al so “traak-my-nie-agtig” daaroor dat jy lankal nie meer die erns van die vraag en antwoord besef nie…: “Waarna smag jy, waarna streef jy, waarna hunker jy vanoggend met al jou kragte en jou hele wese?
Hoekom, dink jy dalk dat die antwoord “God” is, maar jy besf dalk dat dit nie jou enigigste hunkering in die lewe is nie. Hoekom dwaal jou gedagtes nou op hierdie oomblik so gou weg van die preek af? Jy het dalk al “gewoond” of “rustig” geraak oor die feit dat jy netsoos die arme wildsbokkie besig is om stadigaand ‘n geestelike dood te sterf…
Want kom ons beantwoord gou die maklike vraag: Wat is die uiteinde van die wildsbokkie as hy nie by die waterbron uitkom nie? Wat gaan met die bokkie gebeur as hy nie kan water drink nie… natuurlik is die antwoord eenvoudig: “Hy gaan stadig maar seker dood.”
Hy gaan nie skielik dood nie, nie soos wanneer hy dalk geskiet word deur ‘n jagter nie, nee hy gaan stadig dood ly. Nou werk dit mos netso met ons ook vanoggend. As jy nie genoeg hunker na God nie, as jy nie op hierdie oomblik alles insit om Hom te ontmoet en ‘n verhouding met Hom te hê nie, gaan jy ook ‘n stadige geestelike dood sterf.
Dalk is dit die rede dat ons so ‘n dooieruge spul partykeer is. Dalk is dit die rede hoekom mense so vinnig hulle rug op God draai. Dalk moet mens so iets op die naam noem – Geestelike selfmoord…. En dalk is dit juis dit, waarna jy vanoggend in jou onderwussein of dalk nog erger doelbewus, na smag.
Die Psalm sê so mooi in vers 5 : “As ek my lewe voor my laat verbygaan, dink ek daaraan hoe ek opgetrek het na die woonplek van God, voor ‘n skare uit, na Sy huis toe geloop het met gejuig en lofsang…”
Kan jy dit ook eendag sê as jy moet terugkyk. Dat jy God gereeld saam met mede gelowiges opgesoek het? Sal jy ook kan sien hoedat jy jou alles gedoen het om altyd naby God te wees?
Is dit nie sleg dat so min van ons dit dalk kan sê nie… dat so baie van ons ons besig hou met onbenullige dinge, veral op Sondae as ons in die kerk moet wees?
Is dit dan nie deel van ons geesteliike grootword, om in ons gedagtes en gebede saam met God terug te dink oor al die kere in die verlede waar Hy ons gehelp en bygestaan het nie. Dit is seker een van die lekkerste dinge van Christenskap om so terug te dink aan die tye wat jy gedink het dis die einde van my, dis die einde van die wildsbokkie, en dan kom gee Hy so mooi en getrou soos altyd vir jou uitkoms.
Hoe minder jy aan al hierdie dinge en tye dink hoe verder voel dit vir jou en hoe swaarder tref elke droogte tyd, elke geestelike droogtetyd jou. Maar hoe meer jy met God praat, en hoe meer jy Hom toelaat om jou op sulke gedagte-vlugte te neem hoe nader leef jy aan Hom, en hoe makliker oorkom jy al die storms van hierdie ou wêreld! Dis mos nou die moeite werd!
(vers6)“Waarom is ek so in vertwyfeling, en waarom kerm ek so? Die antwoord kom so mooi na ons toe vanogend. Die antwoord is tog so vreeslik eenvoudig en duidelik vanoggend. Al wat jy moet doen is om op God te vertrou! Jy moet weer vir Hom ‘n loflied sing. Hy is jou Helper, Hy is jou God! (vers7).
Maar ons is so geneig om ons ore uit leen vir al die reaksies en raad en praatjies van mense. Vers 11 praat van mense wat vir ons ook vra: “En waar is jou God nou?” Die vreeslike waarheid is juis dat omdat ons nie reguit aan die begin van die preek eers eerlik kon antwoord waarna ons vanoggend smag nie, sal ons mos nooit in der ewigheid die vraag kan beantwoord as mense nog in moeilike tye ook vir ons nog vra : “Waar is jou God dan nou nie!”
Kom nou uit jou vertwyfeling uit. Kom huis toe. Kom na die Water toe, en drink jou vol. Kom maak jou vol van die Here… sodat ons elkeen weer ‘n loflied kan sing, sodat ons elkeen weer kan erken : “Hy is my Helper en my God!
Post a Comment