POSTED BY John Wait on 04:44 under

Eksodus 32, Handelinge 1:12-2:13

Die mens is ‘n kudde dier, ons leef in groepsverband. Trouens ons lees al in Genesis dat die Here gesê het dat dit nie goed is dat die mens alleen is nie. Daarom het die Here vir die man ‘n vrou gemaak, ons word in gesinsverband gebore. Ons is van die begin van ons lewe af deel van ‘n familie.

Ons is ook deel van groepe, ons is deel van die gemeente en deel van ‘n wyk. Ons het almal vriendegroepe, in werkverband is ons deel van groepe, in die skool is kinders deel van verskeie groepe en so kan ons maar aangaan...

Daar is nie twyfel dat die groepe waaraan ons behoort, ons lewens beinvleod nie. Die invloed kan of positief of negatief wees. Ons behoort aan sekere groepe sonder dat ons ‘n keuse daaroor het, en dié soort groepe het gewoonlik die minste invloed op ons. Die groepe wat die grootste invloed op ons het, is die groepe wat ons kies en waarby ons uit vrye keuse aansluit.

Waarom behoort ons aan groepe? Die mens is nie gemaak om alleen te wees nie. Die eerste rede is dan ook seker om saam met ander te wees. Enige groep is beter as geen groep nie, sê party. Solank ek net êrens deel van ‘n groep kan wees.

Ansder sê weer dat mens veral sekuriteit in ‘n groep soek.. Een van die mees basiese behoeftes van die mens is mos die van sekuriteit, die mens wil mos veilig en geborge voel, en die groep verskaf baie keer hierdie sekuriteitsruimte. Netsoos dit in die diereryk so is dat daar veiligheid in getalle is. In ‘n groot groep het ‘n enkele dier ‘n baie groter kans op oorlewing as wanneer die dier alleen is.

In ‘n groep kry elkeen sy eie plekkie. Hy word die leier van die groepie of hy kry een of ander plekkie wat hom pas en hom geval. So kry hy ‘n bepaalde waarde. Dit lei daartoe dat die groep die selfbeeld van die groepslid beïnvloed. Waar dit ‘n positiewe groep is, is dit positief, maar as die groep negatief is, kan dit ernstige negatiewe gevolge hê.

In Eksodus 32 lees ons van groepsdruk. Die volk het by Sinaï aangekom. Die leier, Moses, is teen die berg op. As hy ‘n geruime tyd weg is, kom daar beroering onder die volk. Hulle voel nie meer so veilig nie. Die leier is weg, en hulle is nou in ‘n mate leierloos. Daar is ‘n vakuum wat gevul moet word. Boonop is die leier wat weg is, ook hul skakel met God. Noudat hy weg is , kom die vraag of God ook weg is. Wat kan hulle doen om minstens seker te maak dat die Here hulle ook nie verlaat nie?

Wat kan hulle doen om die teenwoordigheid van die Here te verseker? Hulle bekommernis en onsekerheid, hulle gevoel van verlies en sekuriteit noop hulle om ‘n ander oplossing te soek. Hulle dink aan die gebruike van die ander volke. Die ander volke maak beelde. Die beelde was nie afbeeldings van hoe gode gelyk het nie, maar het ‘n bepaalde eienskap van die godheid uitgebeeld. Deur die mees kenmerkende eienskap van die godheid uit te beeld, het hulle geglo dat hulle die godheid se teenwoordigheid kon vasvang. Die godheid is dan teenwoordig omdat sy eienskap daar in die beeld vasgevang is. So kon hulle verseker dat die godheid by hulle is en kon hulle hom minstens in ‘n mate manipuleer.

Dit is op grond van hierdie kennis en te wyte aan die onsekerheid en vrees, dat die Israeliete mekaar opsweep om tot aksie oor te gaan. Die groepsdruk word te sterk, en ten spyte van aanvanklike besware, doen Aäron maar wat die groep vereis, hy maak ‘n goue kalf. Die beeld van die kalf moes die eienskap van krag en mag uitbeeld, want dit was die einskap wat die volk tydens die uittog en reis tot by Sinaï die sterkste opgeval het. Die Here is die Magtige: die Een wat die magtigste leermag verslaan het, wat die see kloof en water uit ‘n rots laat stroom. Hy is die Almagtige. Daarom kies hulle om ‘n bul te maak. Hiermee wou hulle verseker dat die Here by hulle is. Hulle sou dan weer veilig voel! Hulle sekuriteitsmaatreels is in plek.

Die groepsdruk word hier as negatief geteken. Hoekom was dit verkeerd om na sekuriteit te soek? Is dit verkeerd om jou sekuriteit te soek in die teenwoordigheid van God? Is dit verkeerd om die belangrikste belydenis uit te beeld? Ja, dit was verkeerd en sondig. Want die doel was verkeerd. Dit het daarom gegaan dat hulle God wou vasvang. Hulle wou Sy teenwoordigheid af forseer. Dan is Hy mos nie die Soewereine God nie. Hy kan mos nie vasgevang word nie. Ons kan Hom mos nie manipuleer nie. Ons mag Hom mos ook nie gebruik om ons sekuriteit te waarborg nie.

Al het die groep godsdienstige doelstellings gehad, word hierdie verhaal aan ons voorgehou as voorbeeld van neagtiewe groepsdruk. Nie so nie! Kyk baie mooi na die doel van hierdie groep. Pas op om jou te skaar by ‘n groep waarvan die doelstellings mooi mag lyk, maar nie baie suiwer is nie. Natuurlik spel baie groepe nie vooraf hulle doelstellings uit nie. Dis mos g’n besigheid met visie en missie en aksieplanne nie. Maar as mens agterkom in watter rigting die groep beweeg kan mens gou uit die optrede sien of die groep opbouend of afbrekend gaan wees. Waak teen die invloed van negatiewe groepe...dit het baie negatiewe gevolge gehad vir die groep by Sinaï.

Groepe kan ‘n negatiewe of ‘n positiewe effek hê. Dit kan selfvernietigende groepe wees, of groepe wat ‘n uitkringende positiewe invloed op ander rondom hulle het. Ons weet nie altyd vooraf wat die pad van die groep gaan wees nie. As ouers moet ons baie bedag wees op die groepe waaraan ons kinders behoort, en ons moet probeer om die groepe positief te beïnvloed, en ons moet ons kinders positief lei en motiveer om deel te wees van groepe wat Bybelse beginsels uitleef. Dit kan ons natuurlik slegs doen as ons die voorbeeld stel.

Groepsdruk is ‘n realiteit....maar wat se rol speel jy binne jou groep(e).

POSTED BY John Wait on 09:51 under

Eksodus 20

Die tien gebooie is nie iets wat deur God daar gestel is om ons aan bande te lê, en te verhoed dat ons die lewe geniet nie, nee dit is baie meer as net dit, dit is eintlik lewenswoorde.

Dit is die woorde van  die God wat ons in die Bybel leer ken as die God wat vir ons omgee. Dit is die goedbedoelde woorde van die God wat vir ons wil help om te ontdek waaroor die lewe eintlik gaan.

Bo elkeen van die afsonderlike gebooie moes die Israeliete elke keer hoor: Ek is die God wat jou uit Egipte, uit die plek van slawerny bevry het. So is die God met wie hulle te doen het. Hy is die God wat hulle in hulle nood ontmoet het.

Sy eerste gebod klink dan so: “Jy mag naas My geen ander gode hê nie.

Waar die Israeliete na hulle woestynjare sou kom, sou hulle met die afgode van die heidene te doen kry. Hulle sou agterkom dat elke volk sy eie god gehad het.

Gewoonlik het hulle beelde van die gode gemaak. Die moes hulle dan ronddra en neersit waar hulle hulle wou hê. Met die eerste gebod wou die Here Sy volk help om skerp te wees. Om die gode te sien vir wat hulle is: net dooie en nuttelose goed wat deur mense gemaak is, hulle was nikswerdgode, gode wat mense op geen manier kon help nie.

Daarteenoor was die God van Israel se geloofwaardigheid bo alle verdenking, enigeen kon in Sy voetspore in hulle geskiedenis nagaan. Hy het hulle geroep in Egipte gehoor. Hy het daarop gereageer, en Hy het hulle self daaruit gelei. Deur die woorde van die wet wou Hy hulle help om ‘n goeie toekoms vir hulle te skep.

Daarom hierdie eerste lewenswoord: Jy mag naas My geen annder gode hê nie. Die Psalmdigter sou dit ‘n bietjie later anders verwoord in Psalm 121: “Ek kyk op na die berge: waarvandaan sal daar vir my hulp kom? My hulp kom van die Here wat hemel en aarde gemaak het.

In die nuwe testament leer Jesus Sy dissipels om te bid tot jou Vader wat jy nie kan sien nie(Mat. 5:6). Die mens wat uit genade ontdek het, wie God is, weet dat Hy enig en uniek is, daar is nie ‘n ander God soos Hy nie....

Maar tog dwaal ons darem so maklik partykeer. Van altyd af was dit maar so. Ons lees die geskiedenis van die Israeliete en ons sien  hulle foute, en partykeer skud ons ons koppe, en vra hoe kon hulle so dom wees? Hulle was tog nie blind nie. Hulle moes mos kon sien hoe die Here hulle gelei het, en toe die geslag wat dit eerstehands beleef het, nie meer daar was nie? Wel, die meeste  van hulle was tog nie doof nie, maar hoe kon hulle vir die leuen val dat daar ander gode is? Hoe kon hulle partykeer meedoen aan die afgode diens van die nasies rondom hulle?

Die vraag is eintlik of ons anders is? Of ons nie ook ewe maklik ander gode ‘n staanplek in ons lewens gee nie. Natuurlik baie meer gesofistikeerd as die mense van die outyd, want ons sal mos nie maklik ‘n beeld nadertrek waarvoor ons kan buig of bid nie.

Ons mense dans nou wel nie letterlik om ‘n goue kalf nie, maar dat die goue kalf in ander gestaltes voor kom, kan ons nie ontken nie. Netso is dit ewe duidelik dat daar nie ‘n tekort aan aanbidders is nie. Wat die afgodediens is waaraan ons as modern mense fluks deelneem, kan ons maar elkeen self besluit.

Die Heidelbergse Kategismus Sondag 34 vraag 95 sê oor afgodery dat dit is om in die plek van die enige ware God wat Hom in Sy Woord geopenbaar het, of naas Hom enige iets anders uit te dink waarop jy jou vertroue stel.

So gestel laat dit ons soveel beter besef hoe groot die moontlikheid van afgodediens is. Hoeveel goed of sake is daar nie waarin ons ons vertroue kan stel nie?

Elke dag bring die media nuwe produkte onder ons aandag. Daar is altyd nog weer eits wat beter is en waarsonder ons moet glo as ons nie klaar kan kom nie. Soms voel dit asof ons deur die lewe opgeslurp word. Dis asof ons nie van dag tot dag leef nie, maar sukkel om te oorleef.

Ons het slawe van die moderne lewenswyse geword, ons sukkel met ons prioriteite. Ons passie sit baie keer in die verkeerde plekke. God is partykeer bitter laag op ons lewensagenda. Ander gode neem Sy plek in ons lewens in.

Ons ken mos Jesus se woorde toe Hy oor die bekommernisse van die lewe gepraat het: “Maak die koningsheerskappy van God en dit wat voor Hom reg is, julle heel eerste prioriteit, dan sal God vir julle al hierdie dinge as ‘n bonus byvoeg(Matteus 6:33). Dis heel anders as die moderne lewe wat ons wil laat glo dat alles net om onsself gaan. MY behoeftes, my wens, my drome...

God wil ons help om nie selfsugtige mense te wees nie, nie net ter wille van onsself te lewe nie, maar om eerdernsaam met Hom rondom ons te kyk. Om deur Hom geinspireer te word om te glo dat ons kan verander. Te glo dat mense rondom ons kan verander....
POSTED BY John Wait on 05:35 under

Kol. 1:3-14 en 21-23

Ek wil graag vanoggend  peek oor gebed, en dan meer spesifiek oor die element van voorbidding. Juis omdat ons twee weke gelede ‘n heerlike week van gebed gehad het, maar dalk so bietjie vergeet het daaarvan, of dalk bietjie lui weg steek op die gebedsaspek van ons geloofslewe.

Dit is baie belangrik om hier reeds aan die begin van die preek op te merk dat gebed opsigself, nie net tot ons eie voordeel is nie, maar dit is eerder ‘n baie kosbare manier wat God aan ons Sy kinders gegee het om ander mee te help. Dit is daarom veral nie iets wat ons durf afskeep of van wil of kan vergeet in ons geloofslewe nie.

God roep dan ook vanoggend elkeen van ons op om ‘n voorbidder  te wees. Hy verlang dat ons ‘n hart vir ander se probleme sal hê en bereid sal wees om vir hulle te bid. God wil ons Sy medewerkers maak deur voorbidding.

En juis tydens vanoggend se diens wil Hy dit op ons harte plaas om veral vir mekaar te bid. Ons  kry eintlik op ‘n baie besonderse en persoonlike manier vannoggend ‘n Goddelike opdrag om ‘n voorbidder te wees, om reeds hier in die erediens vir God al ‘n wonderlike opdrag uit te voer as teken van ons dankbaarheid teenoor Hom en Sy genadegawes aan ons.

Paulus noem hier  in Kolossense dat hy vir die gemeente voorbidding doen. In die voorbidding kom ons agter wat verder met die gelowige moet gebeur nadat hy/sy die Evangelie in geloof aangeem het. Daarmee word aangedui dat geloof in Jesus dan nie ‘n eindbestemming is nie, maar eerder die begin van ‘n lewensreis waarvan die bestemming eers by die wederkoms van Jesus bereik sal word.

Baie mense is mos ongelukkig onder die indruk dat hulle net eenvoudig die Here kan aaneem en dan rustig agteroor kan sit en wag dat die Here sekere dinge in hulle lewens sal laat gebeur. Sulke mense is ook dan meestal geneig om teleurgesteld  te wees in hulle geloofslewe, want hulle mis iets. Hulle mis die mees belangrikste groei-elemente op die lewensreis saam met Jesus.

Op hierdie lewensreis moet ‘n paar dinge in elke gelowige se lewe gebeur:

· Daar moet gedurig sprake wees van geestelike ontwikkeling van geloof, hoop en liefde. Dit is dus nie net bloot ‘n geval van dat jy alles op een slag in jou lewe sommer so uit die hemele ontvang nie, maar eerder ‘n heerlike en wonderlike groeiproses sal ondergaan.

Hierdie aspekte van geloof, hoop en liefde, moet in jou lewe groei deurdat die volgende dinge gebeur:

· Jy moet die wil van God al beter leer ken, deur die wysheid en insig van die Heilige Gees. Dit is dus nie ‘n saak net van eie inspanning nie, maar eerder van ruimte skep vir die werk van die Heilige Gees in jou lewe.

Wat die Here van jou vra, is om tyd te maak vir Hom,  en besig te wees met Sy Woord op so ‘n manier dat die Gees van God werklik met jou “op weg kan gaan”. Jy kan nie geestelik groei as jy nie doelbewus tyd vir die Here maak nie.

· ‘n Styl van lewe wat daarby pas. Die manier waarop jy elke dag leef moet ‘n weerkaatsing wees van jou geloofsverhouding met die Here. Dit moet met ander woorde getuig daarvan dat die Here in beheer is van jou lewe. Die hoop wat jy van God ontvang het, moet uitgeleef word in liefde teenoor ander in elke situasie van die lewe.

· Geduldige volharding (om aan te hou glo) onder alle omstandighede deur die krag van God. Soms draai die lewe ook sy rugkant op gelowiges, dan moet jy nogsteeds aanhou om te glo en onder beheer van God te lewe en elke lewensituasie hanteer. “Julle moet baie bly wees wanneer allerlei beproewings oor julle kom, want soos julle weet, as julle geloof die toets deurstaan het, stel dit julle in staat om te volhard”(Jakobus 1:2-3).

Die vraag ontstaan dan: “ Hoe moet ons dan voorbidding doen? Is daar ooit so iets soos die regte manier en wat is die vereistes daarvoor?

In die eerste plek moet voorbidding nooit gedoen word met ‘n onverskillige hart nie. 2 Korintiers 5:14 praat van dat ons moet toelaat dat die liefde wat die Heilige Gees in jou hart uitgestort het, jou dwing om vir ander by God in te tree.

Dit is dus van kardinale belang dat ons onsself sal oorgee aan die leiding van die Heilige Gees! Juis sodat ons fokus nie net op ons eie dikwels selfsugtige begeertes sal wees nie maar op dit wat God op ons harte wil plaas. Hoor eers by God waarvoor jy moet bid en laat Hom toe om jou gebede te lei. Hy weet wat die diepste nood van andere is en watter struikelblokke daar is wat mense keer om by God uit te kom. Dikwels as jy in gebed na God toe gaan en eers na Hom luister voor jy met vuur en ywer sommer net wegval, maak Hy jou bewus van iemand, jy sien dalk op hierdie oomblik iemand se gesig voor jou of ‘n naam of ‘n plek...dis hoogs waarskynlik dat dit die Here is wat so met jou praat...

Mag die Here vir ons die krag gee om self gedurig in dankbaarheid voor hom te buig oor die hoop, geloof en liefde wat Hy in jou kom vestig het.

Mag Hy ons ook help om gedurig te groei in ons verhouding met Hom en mag dit lei tot beter kennis van God se wil vir ons lewens en tot meer gehoorsaamheid aan die Here in die manier waarop ons elke dag lewe, werk en ontspan.