Johannes 10:1-42
Hoeveel mense ken ons wat regtig omgee? Op hoeveel mense kan ons vertrou? Is dit nie maar bitter min nie? Ons kan nie ellelange lyste van mense gee wat werklik omgee en op wie ons werkli kan vertrou nie. En baie van ons was al seker ook diep geskok oor die optrede van ander…
In hierdie gedeelte spreek Johannes juis hierdie saak aan. Hy praat hier oor mense wat hulp en beskerming nodig het. Hy praat ook oor onbetroubare mense wat slegs eie gewin voor oë het. Hy wil egter veral daarop wys dat Jesus omgee en dat Sy volgelinge daarom ook moet omgee.
Hierdie hoofstuk draai om een metafoor, naamlik die verhouding tussen die herder en die skape. Om dit te kan verstaan, moet ons iets weet van veeboerdery in daardie tyd. Dit is so dat daar in die Bybel besondere agting is vir veeboere. “n Veeboer het ‘n besonderse plek beklee en is met agting behandel. Sy aansien was hoër as die van byvoorbeeld van ‘n saaiboer, vakman, of ‘n handelaar. Miskien omdat dit die droom van byna almal was om darem ‘n klompie skape of bokke te hê. Miskien omdat so baie skaapboere in die Ou-Testamentiese tyd uitgestyg het, soos Abraham en Dawid en Amos. Oor die algemeen het die skaapboere nie groot troppe gehad nie. Net maar ‘n paar of ‘n klompie. Maar hulle het hulle skape soos goud opgepas.
Die skaapboer het met sy skape agter die beste weiveld aan getrek. Daar was toe nie afgekampte plase soos ons dit vandag ken nie. Landerye is op spesifieke plase aangelê, maar die res van die land was oop wieveld. Daarheen het die veeboere getrek. Soms moes hulle ver trek om geskikte weiding te vind, en dan het hulle nie elke dag terug huis toe gegaan nie.
Gewoonlik het ‘n klompie herders in dieselfde omgewing opgepas. In die aand het hulle die skape in krale ingejaag om hulle te beskerm teen rowers en roofdiere. Die krale was of grotte, veral oorhangkranse en kalksteengrotte of dit was klip-of takkrale. Van die krale het hekke gehad, maar meestal was dit nie die geval nie. Die herders het dan in elkgeval in die ingang of by die hek geslaap om die skape te beskerm. In die oggend het die herders dan hulle skape uitgelei na die weiveld. Hulle het hulle skape geroep. Meestal het hulle skape name gehad en is die skape ook by die naam geroep. Die skape het dan agter die herder aangeloop (hulle het nooit hulle skape aangejaag nie).
In die eerste vyf verse maak Jesus ‘n aantal baie algemene stellings. Stellings wat trouens aan almal bekend was. Hy sê dat die een wat nie by die ingang van die kraal ingaan nie, ‘n dief en ‘n rower is. Dis mos bekend. In teenstelling daarmee, gaan die herder by die ingang in. Dis ook bekend. Die skape luister na sy stem. Hy roep die skape by hulle naam en lei hulle uit. Dis nie nuut nie.. Almal het die gebruik geken. Die skape sal nie na ‘n vreemde luister nie, maar op die vlug slaan as hulle ‘n vreemde stem hoor. Ook dit was algemene kennis. Dis dan geen wonder dat ons in vers 6 lees dat die mense Hom nie verstaan het nie. Wat probeer Hy nou eintlik sê?
Wat Hy gesê het, was ou en welbekende fiete. Maar dis soos Jesus nogal dikwels Sy vertellings begin. Hy begin met die bekende . Met dit waarmee almal saamstem. As hulle dan tot hiertoe saamstem, dan behoort hulle mos ook saam te stem as Hy die die toepassings tot die storie maak. Of hoe?
Jesus gebruik nie net hierdie bekende gebruik om Sy verhouding met Sy volgelinge te belig nie, maar sluit ook aan by die bekende Psalm23, waar die Psalmis vreugdevol sing omdat die Here sy Herder is. Trouens, dit was ‘n bekende metafoor wat dikwels in die Ou-Testament gebruik is. Die Here is ons Herder en ons is Sy skape.
As Jesus dan hierdie metafoor gebruik en na Homself verwys, kan mens al klaar die spanning voel oplaai. Gaan Hy Hom dan nou met God gelykstel?
Jesus laat die klem dan op ‘n paar aspekte rondom Sy herderskap val. Hy sê eerstens dat Hy die ingang is. Daar is geen ander ingang nie. Net deur Hom kan die skape inkom en uitgaan. Die ander wat al gekom het en sal kom, is diewe en rowers wat nie die heil van die skape voor oë het nie, maar hulle eie selfsugtige belange. Hulle wil niks vir die skape doen nie, maar net hulleself verryk. Jesus is die ingang. Hy beskerm Sy skape. Hy sien toe dat niemand Sy skape steel of om die lewe bring nie.
In teenstelling met ‘n huurling, wat nie baie omgee nie, is Jesus bereid om alles te gee om Sy skape te beskerm. Hy is bereid om Sy lewe af te lê ter wille van Sy skape…
Jesus gaan verder deur te beklemtoon dat Hy nie net die Beskermer is nie, maar ook die Een wat lewe en oorvloed bring. Hy sorg vir Sy skape. Hy sorg nie net dat hulle veilig is nie, maar ook dat hulle kry wat hulle nodig het. Hy gee lewe in oorvloed.
Jesus sê verder dat Hy Sy skape ken. Maar dan kom ‘n verrassende wending. Die klem verskuif van die verhouding tuusen Jesus en die skape na Jesus en die vader.. Netsoos die Vader Hom ken, ken Hy die Vader. Later stel Hy dit ook onomwonde: Ek en die Vader is Een.
Die metafoor bereik nog dieper profetiese perspektief as Jesus sê dat die Vader Hom nie net ken nie, maar ook liefhet. Die rede waarom die Vader Hom liefhet word uitgespel. Omdat Hy bereid is om Sy lewe af te lê vir die skape, het die Vader Hom lief. Maar nie net omdat Hy Sy lewe sal aflê nie, maar ook omdat Hy dit weer sal opneem. Weereens word dit beklemtoon deur herhaling. Jesus sal sterf, maar Hy sal weer opstaan uit die dood. Dit doen Hy omdat Hy die mag daartoe het. Hy sal nie passief wees in Sy sterwe nie. Hy het die mag om op te staan uit die dood.
Ons lees dat die Jode Hom toe gevra het om duidelik vir hulle te sê of Hy die Chrsitus is. Nou ons sou ook tien teen een ook nie mooi verstaan het nie. Ons verstaan dit dan selfs nou nog nie aldag nie en hulle het dit lank voor die kruisiging en opstanding gehoor.
Hoe reageer ons hierop? Hy sê dat Hy darem al gesê het dat Hy die Chrsitus is. Meer nog, Hy het met Sy dade bewys dat Hy die Christus is. As hulle dan nog nie glo nie, dan lê die fout by hulle. Dan is dit omdat hulle nie van Sy kudde is nie. Die skape wat nie Sy stem herken en in Sy dade sien dat Hy die Herder en Christus is nie, behoort nie aan Hom nie.
Wie gee regtig om? Hierdie gedeelte maak dit baie duidelik dat Jesus werklik omgee. Hy gee om vir elkeen wat na Hom toe kom. Dit is die troosboodskap van hierdie gedeelte en van die hele Bybel. As ons voel dat almal ons in die steek laat en dat niemand vir ons omgee nie, kom hierdie troosboodskap van Jesus na ons toe: Jesus gee om. Hy gee so baie om dat Hy Sy lewe vir ons afgelê het. Hy gee om en sal ons beskerm teen alle gevare. Hy sorg vir ons. Hy is onder alle omstandighede by ons en sal ons nooit in die steek laat nie. Hy is ons goeie Herder.
Hierdie gedeelte roep elke volgeling van Jesus ook op om regtig om te gee. Soos Hy moet ons omgee vir ander. Moet ons ander beskerm. Moet ons ander versorg. Moet ons ander liefhê soos wat Hy ons liefhet. Wat baat dit as ons bely dat Jesus regtig omgee en in alle opsigte betroubaar is as ons nie omgee en betroubaar is nie?
Hoeveel mense ken ons wat regtig omgee? Op hoeveel mense kan ons vertrou? Is dit nie maar bitter min nie? Ons kan nie ellelange lyste van mense gee wat werklik omgee en op wie ons werkli kan vertrou nie. En baie van ons was al seker ook diep geskok oor die optrede van ander…
In hierdie gedeelte spreek Johannes juis hierdie saak aan. Hy praat hier oor mense wat hulp en beskerming nodig het. Hy praat ook oor onbetroubare mense wat slegs eie gewin voor oë het. Hy wil egter veral daarop wys dat Jesus omgee en dat Sy volgelinge daarom ook moet omgee.
Hierdie hoofstuk draai om een metafoor, naamlik die verhouding tussen die herder en die skape. Om dit te kan verstaan, moet ons iets weet van veeboerdery in daardie tyd. Dit is so dat daar in die Bybel besondere agting is vir veeboere. “n Veeboer het ‘n besonderse plek beklee en is met agting behandel. Sy aansien was hoër as die van byvoorbeeld van ‘n saaiboer, vakman, of ‘n handelaar. Miskien omdat dit die droom van byna almal was om darem ‘n klompie skape of bokke te hê. Miskien omdat so baie skaapboere in die Ou-Testamentiese tyd uitgestyg het, soos Abraham en Dawid en Amos. Oor die algemeen het die skaapboere nie groot troppe gehad nie. Net maar ‘n paar of ‘n klompie. Maar hulle het hulle skape soos goud opgepas.
Die skaapboer het met sy skape agter die beste weiveld aan getrek. Daar was toe nie afgekampte plase soos ons dit vandag ken nie. Landerye is op spesifieke plase aangelê, maar die res van die land was oop wieveld. Daarheen het die veeboere getrek. Soms moes hulle ver trek om geskikte weiding te vind, en dan het hulle nie elke dag terug huis toe gegaan nie.
Gewoonlik het ‘n klompie herders in dieselfde omgewing opgepas. In die aand het hulle die skape in krale ingejaag om hulle te beskerm teen rowers en roofdiere. Die krale was of grotte, veral oorhangkranse en kalksteengrotte of dit was klip-of takkrale. Van die krale het hekke gehad, maar meestal was dit nie die geval nie. Die herders het dan in elkgeval in die ingang of by die hek geslaap om die skape te beskerm. In die oggend het die herders dan hulle skape uitgelei na die weiveld. Hulle het hulle skape geroep. Meestal het hulle skape name gehad en is die skape ook by die naam geroep. Die skape het dan agter die herder aangeloop (hulle het nooit hulle skape aangejaag nie).
In die eerste vyf verse maak Jesus ‘n aantal baie algemene stellings. Stellings wat trouens aan almal bekend was. Hy sê dat die een wat nie by die ingang van die kraal ingaan nie, ‘n dief en ‘n rower is. Dis mos bekend. In teenstelling daarmee, gaan die herder by die ingang in. Dis ook bekend. Die skape luister na sy stem. Hy roep die skape by hulle naam en lei hulle uit. Dis nie nuut nie.. Almal het die gebruik geken. Die skape sal nie na ‘n vreemde luister nie, maar op die vlug slaan as hulle ‘n vreemde stem hoor. Ook dit was algemene kennis. Dis dan geen wonder dat ons in vers 6 lees dat die mense Hom nie verstaan het nie. Wat probeer Hy nou eintlik sê?
Wat Hy gesê het, was ou en welbekende fiete. Maar dis soos Jesus nogal dikwels Sy vertellings begin. Hy begin met die bekende . Met dit waarmee almal saamstem. As hulle dan tot hiertoe saamstem, dan behoort hulle mos ook saam te stem as Hy die die toepassings tot die storie maak. Of hoe?
Jesus gebruik nie net hierdie bekende gebruik om Sy verhouding met Sy volgelinge te belig nie, maar sluit ook aan by die bekende Psalm23, waar die Psalmis vreugdevol sing omdat die Here sy Herder is. Trouens, dit was ‘n bekende metafoor wat dikwels in die Ou-Testament gebruik is. Die Here is ons Herder en ons is Sy skape.
As Jesus dan hierdie metafoor gebruik en na Homself verwys, kan mens al klaar die spanning voel oplaai. Gaan Hy Hom dan nou met God gelykstel?
Jesus laat die klem dan op ‘n paar aspekte rondom Sy herderskap val. Hy sê eerstens dat Hy die ingang is. Daar is geen ander ingang nie. Net deur Hom kan die skape inkom en uitgaan. Die ander wat al gekom het en sal kom, is diewe en rowers wat nie die heil van die skape voor oë het nie, maar hulle eie selfsugtige belange. Hulle wil niks vir die skape doen nie, maar net hulleself verryk. Jesus is die ingang. Hy beskerm Sy skape. Hy sien toe dat niemand Sy skape steel of om die lewe bring nie.
In teenstelling met ‘n huurling, wat nie baie omgee nie, is Jesus bereid om alles te gee om Sy skape te beskerm. Hy is bereid om Sy lewe af te lê ter wille van Sy skape…
Jesus gaan verder deur te beklemtoon dat Hy nie net die Beskermer is nie, maar ook die Een wat lewe en oorvloed bring. Hy sorg vir Sy skape. Hy sorg nie net dat hulle veilig is nie, maar ook dat hulle kry wat hulle nodig het. Hy gee lewe in oorvloed.
Jesus sê verder dat Hy Sy skape ken. Maar dan kom ‘n verrassende wending. Die klem verskuif van die verhouding tuusen Jesus en die skape na Jesus en die vader.. Netsoos die Vader Hom ken, ken Hy die Vader. Later stel Hy dit ook onomwonde: Ek en die Vader is Een.
Die metafoor bereik nog dieper profetiese perspektief as Jesus sê dat die Vader Hom nie net ken nie, maar ook liefhet. Die rede waarom die Vader Hom liefhet word uitgespel. Omdat Hy bereid is om Sy lewe af te lê vir die skape, het die Vader Hom lief. Maar nie net omdat Hy Sy lewe sal aflê nie, maar ook omdat Hy dit weer sal opneem. Weereens word dit beklemtoon deur herhaling. Jesus sal sterf, maar Hy sal weer opstaan uit die dood. Dit doen Hy omdat Hy die mag daartoe het. Hy sal nie passief wees in Sy sterwe nie. Hy het die mag om op te staan uit die dood.
Ons lees dat die Jode Hom toe gevra het om duidelik vir hulle te sê of Hy die Chrsitus is. Nou ons sou ook tien teen een ook nie mooi verstaan het nie. Ons verstaan dit dan selfs nou nog nie aldag nie en hulle het dit lank voor die kruisiging en opstanding gehoor.
Hoe reageer ons hierop? Hy sê dat Hy darem al gesê het dat Hy die Chrsitus is. Meer nog, Hy het met Sy dade bewys dat Hy die Christus is. As hulle dan nog nie glo nie, dan lê die fout by hulle. Dan is dit omdat hulle nie van Sy kudde is nie. Die skape wat nie Sy stem herken en in Sy dade sien dat Hy die Herder en Christus is nie, behoort nie aan Hom nie.
Wie gee regtig om? Hierdie gedeelte maak dit baie duidelik dat Jesus werklik omgee. Hy gee om vir elkeen wat na Hom toe kom. Dit is die troosboodskap van hierdie gedeelte en van die hele Bybel. As ons voel dat almal ons in die steek laat en dat niemand vir ons omgee nie, kom hierdie troosboodskap van Jesus na ons toe: Jesus gee om. Hy gee so baie om dat Hy Sy lewe vir ons afgelê het. Hy gee om en sal ons beskerm teen alle gevare. Hy sorg vir ons. Hy is onder alle omstandighede by ons en sal ons nooit in die steek laat nie. Hy is ons goeie Herder.
Hierdie gedeelte roep elke volgeling van Jesus ook op om regtig om te gee. Soos Hy moet ons omgee vir ander. Moet ons ander beskerm. Moet ons ander versorg. Moet ons ander liefhê soos wat Hy ons liefhet. Wat baat dit as ons bely dat Jesus regtig omgee en in alle opsigte betroubaar is as ons nie omgee en betroubaar is nie?
Post a Comment