Job1:20-22, 42:1-6…Johannes 3:1-21; 7:45-52; 19:38-42
Die afgelope week het daar baie dinge gebeur wat mens sommer net nuut laat dink het. Dit het gereen! En tussendeur is dit asof God net met ons valley op ‘n besonderse manier gepraat het. Maar ek weet nie of almal dalk hierdie ervaring gehad het nie en of almal sensitief genoeg was om die stem van die Here te kon hoor nie… Hierdie “nie weet” van my het my so bietjie laat dink oor dienge en selfs ook bietjie laat twyfel. En dit bring my dan nou by die tema van vanoggend se preek…. “mag gelowiges dan twyfel?
Daar is mense wat maklik glo. Kinderlik en opreg glo hulle dat God daar is, dat hulle kinders van God is, dat net goeie dinge met die kinders van God gebeur omdat alles altyd ten goede meewerk. Dit lyk of niks op aarde hulle geloof kan skud nie.
Maar daar is ook ander mense, mense wat moeilik glo. Hulle word voortdurend geteister met die sê-nou-maar-vrae. Sê nou maar God bestaan nie regtig nie. Sê nou maar God bemoei Hom nie regtig met al my beuselagtige, en my groter probleme nie, omdat Hy eintlik maar net die geheel van Sy skepping op koers hou? Sê nou maar net ons geloof is op die ou end net ‘n illusie? …
Mense wat maklik glo, skud soms hulle kop vir die chroniese twyfelaars en meen dat daar iets skort met hulle oorgawe aan God – om die twyfelaar net nog meer te laat twyfel aan die egtheid van sy geloof.
Maar hierdie chroniese twyfelaars, hierdie soekers na sekerheid, stry en redeneer en soek juis omdat hulle glo. Waarom sou ‘n mens jou hoegenaamd met hierdie sê-nou-maar-net-vrae opgehou het as jy inderdaad nie geglo het nie?
Daar is baie voorbeelde in die Bybel van twyfelende gelowiges. ‘n Mens dink sommer dadelik aan Job, Jeremia en Nikodemus. Maar daar is vanoogend nie tyd om na almal te verwys nie… so ek wil he dat ons net beitjie moet stilstaan by Job omdat ons hom mos al so goed ken…
In die boek Job gaan dit onder meer oor die vraag na die egte geloof. Job se vriende glo maklik, want Job se probleem is nie vir hulle ‘n probleem nie: God is regverdig. God laat nie onskuldige mense ly nie. Dus is Job skuldig.
Job glo moeilik: hy is onskuldig. God laat onskuldige mense ly. Daarom is God onregverdig.
Op die ou end is die argumentbasis van sowel Job as sy vriende dieselfde.
Die hele drama ontwikkel rondom hierdie probleem totdat dit heel verrassend ontknoop: Beide Job en sy vriende was toe verkeerd. Dit het nooit gegaan om die regverdigheid van God nie, maar eerder om ‘n kosmiese stryd tussen God en Satan in die lewe van Job.
Die mense wat oor God gedebateer het, het oor ‘n heel verkeerde saak geredeer. Maar tog gee God Job van alle mense gelyk. Hy het meer korrek oor God gepraat as sy vriende ; want hy het agtergekom dat daar iets skort met die tradisionele dogma (of leerstellings) soos dit in sy vriende te siene was.
Job het al vegtende op soek gegaan na God. Hy het getwyvel, maar tog al twyvelende geglo.
Dit is nie ‘n skande om te twyfel nie; want God is groter as ons. Dit moet Job ook uitvind. Nog hy nog sy vriende het God regtig verstaan. Wat met Job gebeur het, het hulle dadelik in verband gebring met die regverdigheid van God, maar uiteindelik was hulle gestry oor die regverdigheid van God ietwat verspot, want ons wat die eerste hoofstukvan Job ken, weet dat die kern van die saak nie om die regerdigheid vanGod gedraai het nie, maar om die krag van die geloof.
Die argument oor die regverdigheid van God sou die probleem nooit kon oplos nie. Daarom het God Job op die ou end op ‘n baie direkte manier op die ware toedrag van sake gewys.
Hy het Job voor die grootsheid van die skepping staan gemaak: kan Job die diereriem op sy tyd in die lugruim laat verskyn? Kan hy die takbok kos gee? Kan hy die stoorkamers van die hael en die wind en die sneeu toesluit en oopmaak? Verstaan hy iets van hoe die magtige skepping inmekaarsteek?
Job moes toegee dat hy maar liewer sy hand op sy mond moet sit, want God het hom in ‘n hoek. Hy verstaan niks van die manier waarop God mense se lewens, ook sy eie lewe, bestuur nie, maar daaroor het hy veel te sê gehad.
God is te groot vir menseverstand. Dis wat Job uitgevind het. Maar tog het God Job nie verkwalik vir die gestoei nie. Job se eerlike soeke het hom by die punt gebring waar hy moes sê: hierdie teologie werk nie.
So is daar baie vrae in ons lewens. En dis nogal moeilik en groot vrae ook. Die ergste van alles is egter dat hierdie kwelvrae het nie regtig bevredigende antwoorde nie…omdat ons verstand te klein is om God uit te lê. Trouens ons sou God se baas word as ons dit kom doen. Maar heel dikwels gaan baie van ons kwelvrae daaroor dat ons ons probleem nie duidelik of korrek formuleer nie of dat ons onsself met gelyke frases bedien in ons argument en dat daar geen antwoord bestaan nie, selfs nie eers van die God-is-soos-tipe nie.
Ons is almal maar soekers in die duister. Genadiglik is God soos ‘n ligfakkel wat jou help om jou posisie te bepaal en koers te kry na Hom toe!
By geleentehid het Nietzsche gepraat van wat hy genoem het ‘n vlugvoetige God, ‘n God wat nie so maklik tussen die buiteblaaie van ‘n dogamtiekboek vasgeskryf kan word of ‘n dosyn artikels of in die die Sondae van een jaar uitgelê kan word nie.
Barth het na die Here verwys as die Gans Andere. God is oneindig ver bo ons. Onbegryplik. Voor Hom kan ons maar net… met al ons twyfel en vrae…in verwondering buig….
Die afgelope week het daar baie dinge gebeur wat mens sommer net nuut laat dink het. Dit het gereen! En tussendeur is dit asof God net met ons valley op ‘n besonderse manier gepraat het. Maar ek weet nie of almal dalk hierdie ervaring gehad het nie en of almal sensitief genoeg was om die stem van die Here te kon hoor nie… Hierdie “nie weet” van my het my so bietjie laat dink oor dienge en selfs ook bietjie laat twyfel. En dit bring my dan nou by die tema van vanoggend se preek…. “mag gelowiges dan twyfel?
Daar is mense wat maklik glo. Kinderlik en opreg glo hulle dat God daar is, dat hulle kinders van God is, dat net goeie dinge met die kinders van God gebeur omdat alles altyd ten goede meewerk. Dit lyk of niks op aarde hulle geloof kan skud nie.
Maar daar is ook ander mense, mense wat moeilik glo. Hulle word voortdurend geteister met die sê-nou-maar-vrae. Sê nou maar God bestaan nie regtig nie. Sê nou maar God bemoei Hom nie regtig met al my beuselagtige, en my groter probleme nie, omdat Hy eintlik maar net die geheel van Sy skepping op koers hou? Sê nou maar net ons geloof is op die ou end net ‘n illusie? …
Mense wat maklik glo, skud soms hulle kop vir die chroniese twyfelaars en meen dat daar iets skort met hulle oorgawe aan God – om die twyfelaar net nog meer te laat twyfel aan die egtheid van sy geloof.
Maar hierdie chroniese twyfelaars, hierdie soekers na sekerheid, stry en redeneer en soek juis omdat hulle glo. Waarom sou ‘n mens jou hoegenaamd met hierdie sê-nou-maar-net-vrae opgehou het as jy inderdaad nie geglo het nie?
Daar is baie voorbeelde in die Bybel van twyfelende gelowiges. ‘n Mens dink sommer dadelik aan Job, Jeremia en Nikodemus. Maar daar is vanoogend nie tyd om na almal te verwys nie… so ek wil he dat ons net beitjie moet stilstaan by Job omdat ons hom mos al so goed ken…
In die boek Job gaan dit onder meer oor die vraag na die egte geloof. Job se vriende glo maklik, want Job se probleem is nie vir hulle ‘n probleem nie: God is regverdig. God laat nie onskuldige mense ly nie. Dus is Job skuldig.
Job glo moeilik: hy is onskuldig. God laat onskuldige mense ly. Daarom is God onregverdig.
Op die ou end is die argumentbasis van sowel Job as sy vriende dieselfde.
Die hele drama ontwikkel rondom hierdie probleem totdat dit heel verrassend ontknoop: Beide Job en sy vriende was toe verkeerd. Dit het nooit gegaan om die regverdigheid van God nie, maar eerder om ‘n kosmiese stryd tussen God en Satan in die lewe van Job.
Die mense wat oor God gedebateer het, het oor ‘n heel verkeerde saak geredeer. Maar tog gee God Job van alle mense gelyk. Hy het meer korrek oor God gepraat as sy vriende ; want hy het agtergekom dat daar iets skort met die tradisionele dogma (of leerstellings) soos dit in sy vriende te siene was.
Job het al vegtende op soek gegaan na God. Hy het getwyvel, maar tog al twyvelende geglo.
Dit is nie ‘n skande om te twyfel nie; want God is groter as ons. Dit moet Job ook uitvind. Nog hy nog sy vriende het God regtig verstaan. Wat met Job gebeur het, het hulle dadelik in verband gebring met die regverdigheid van God, maar uiteindelik was hulle gestry oor die regverdigheid van God ietwat verspot, want ons wat die eerste hoofstukvan Job ken, weet dat die kern van die saak nie om die regerdigheid vanGod gedraai het nie, maar om die krag van die geloof.
Die argument oor die regverdigheid van God sou die probleem nooit kon oplos nie. Daarom het God Job op die ou end op ‘n baie direkte manier op die ware toedrag van sake gewys.
Hy het Job voor die grootsheid van die skepping staan gemaak: kan Job die diereriem op sy tyd in die lugruim laat verskyn? Kan hy die takbok kos gee? Kan hy die stoorkamers van die hael en die wind en die sneeu toesluit en oopmaak? Verstaan hy iets van hoe die magtige skepping inmekaarsteek?
Job moes toegee dat hy maar liewer sy hand op sy mond moet sit, want God het hom in ‘n hoek. Hy verstaan niks van die manier waarop God mense se lewens, ook sy eie lewe, bestuur nie, maar daaroor het hy veel te sê gehad.
God is te groot vir menseverstand. Dis wat Job uitgevind het. Maar tog het God Job nie verkwalik vir die gestoei nie. Job se eerlike soeke het hom by die punt gebring waar hy moes sê: hierdie teologie werk nie.
So is daar baie vrae in ons lewens. En dis nogal moeilik en groot vrae ook. Die ergste van alles is egter dat hierdie kwelvrae het nie regtig bevredigende antwoorde nie…omdat ons verstand te klein is om God uit te lê. Trouens ons sou God se baas word as ons dit kom doen. Maar heel dikwels gaan baie van ons kwelvrae daaroor dat ons ons probleem nie duidelik of korrek formuleer nie of dat ons onsself met gelyke frases bedien in ons argument en dat daar geen antwoord bestaan nie, selfs nie eers van die God-is-soos-tipe nie.
Ons is almal maar soekers in die duister. Genadiglik is God soos ‘n ligfakkel wat jou help om jou posisie te bepaal en koers te kry na Hom toe!
By geleentehid het Nietzsche gepraat van wat hy genoem het ‘n vlugvoetige God, ‘n God wat nie so maklik tussen die buiteblaaie van ‘n dogamtiekboek vasgeskryf kan word of ‘n dosyn artikels of in die die Sondae van een jaar uitgelê kan word nie.
Barth het na die Here verwys as die Gans Andere. God is oneindig ver bo ons. Onbegryplik. Voor Hom kan ons maar net… met al ons twyfel en vrae…in verwondering buig….
Post a Comment