21Julie 2013 Patensie
Handelinge 9:1-20
Die Here leef in
die stories van mense wie se oë oopgaan
Wanneer laas was jy deel van ‘n groep mense wat
vertel hoe lewendig hulle kerk is? Wanneer laas het jy gehoor dat iemand sulke
‘lewendige’ stories van ons gemeente vertel? Wat sê nuwe intrekkers oor hul
eerste indrukke van ons gemeente? Wat vertel die ou lidmate vir nuwe lidmate
wanneer hulle by ons ontvang word? Watter stories vertel ons die graagste vir
besoekers … of bly ons maar eerder stil?
As ons antwoorde op hierdie vrae moet gee sal ons
dalk ‘n lekker skindersessie begin. Die maklikste stories om te vertel is seker
om die eienaardighede van die dominee en wat ek dink van sy prediking en
huisbesoek uit te saai.
Tweede op
die lys is stories oor die kerkraad en mense wat voorsit in die kerk, maar ook
kan voor-vloek by die werk.
Met ‘n ernstiger probeerslag sal ons darem kan
vertel van wors-maak vir ‘n basaar ‘n
geslaagde fondsinsameling, ‘n nuwe gemeentestruktuur, ‘n
huweliksverykingsseminaar wat aangebied word, ‘n manne-en-hul-seuns kamp en (as
ons die jaar gelukkig is) ‘n mooi Pinksterreeks. Iewers in die gemeente is daar
‘n paar bidders, en sendingvriende … maar ons is nie so heeltemal seker wat
hulle doen nie. O ja, en in die briewekolomme van die publieke pers word gestry
oor die kerk, gays en Jona-in-die vis, die
lidmaatgetalle wat afneem en mense wat na ander kerke toe gaan.
As ons Handelinge mooi bekyk is die boek ‘n
saambring van ‘n reeks stories oor die kerk. Dit is die stories wat destyds
graag vertel is. Die stories is natuurlik Paas en Pinkster stories – want dit
gaan deurentyd oor Jesus wat opgestaan het en in die gemeente leef deur sy
Gees. Die stories word so vertel dat ons almal kan sien en weet dat die Here
leef!
Baie opvallend in die reeks verhale is die
bekeringstories … die bekering van 3000 mense uit ‘n kritiese skare, die
histories vervreemde Samaritane, die wêreldreisiger uit Afrika, die
kultuur-vreemde Kornelius … en (in ons teksgedeelte) die kerk-vyandige Saulus.
Die kerk leef van sulke bekeringstories, Die Here
leef in bekeringstories. ‘n Gemeente wat nie meer bekeringstories het om te
vertel nie, moet onrustig slaap. Sonder bekerings beteken dit tien teen een dat
die kerk so aangepas het by die wêreld dat geen verandering meer nodig is nie.
Sonder
bekeringsstories gee ons die indruk dat dit glad nie meer belangrik is dat
mense deur God geroep word nie. Kan daar hoegenaamd ‘n gemeente wees en sal
daar ‘n kerk wees wat die toekoms oorleef as daar nie ‘n sensitiwiteit is vir
mense wat ‘n behoefte het aan bekering – maar die mense self (en die lidmate)
weet nie hoe nie?
Ons sal ‘n fout maak as ons dink alle bekerings lyk
soos Paulus s’n. Bekering beteken nie noodwendig dat daar so ‘n gestoei of ‘n
geworstel met God hoef te wees nie. Dit hoef nie te beteken dat daar ‘n
geweldige bonatuurlike gebeurtenis hoef plaas te vind nie. Mense kom oor die
eeue heen op verskillende en uiteenlopende manier tot God.
Bekeringstories … volgens hierdie gedeelte en
in die res van Handelinge … is elemente van die volgende :
Eestens is dit SIEN-stories.
Paulus sien ‘n lig – met ‘n stem wat dit
interpreteer. Sy medereisigers ‘sien’ nie.
Na duister ‘sien’ hy en ‘die skille val van sy oë
af’ – met die hulp van Ananias.
Stories oor hoe mense ‘tot die lig kom’ (ek dink
byvoorbeeld veral hier aan verskeie van ons lidmate wat byvoorbeeld die
afgelope tyd begin insien het dat hulle op die verkeerde pad is, ek dink aan
verskeie van ons mense vir wie dit al hoe duideliker geword het dat hulle nie
besig is om God te verheerlik in hulle lewens nie) is die stories waarvan
gemeentes leef. Dit is die stories wat vertel dat Jesus leef!
ROEPING-stories
Paulus se bekeringstorie word nie vertel omdat ‘n
bekeringsverhaal so bekoorlik, aangrypend, sensasioneel of wonderlik is nie.
Bekeringstories word vertel omdat dit roepingsverhale is. Iemand sien … iemand
draai om … omdat die Here vir die persoon ‘n taak en opdrag het.
Paulus kom
tot bekering omdat die Here hom gekies en geroep het om die “heiden-apostel” te
wees.Ons as gemeentelede moet die verhale vertel oor hoe ons bewus geraak het
van take wat die Here aan ons toevertrou. Soms mag hierdie take ‘n radikale
nuwe opsie wees, soms sal dit net ‘n aanpassing wees binne ons bestaande take
en soms mag dit verhale wees waarin ons opnuut bewus geraak het van dieselfde
taak waartoe ons lank gelede al geroep is. (Dink aan Paulus wat later in sy
lewe weer hierdie bekeringsverhaal vertel!).
Ek dink veral hier aan mense in ons gemeente wat
radikale besluit moes geneem het oor hulle loopbaankeuses, ‘n jongmens wat die
roeping ontvang het om volgende jaar teologie te gaan studeer. Ek dink veral
aan ouers wat aardskuddende besluite moes geneem het oor die toekoms van hulle
kinders se opvoeding en toekomstige moontlike loopbane.
GEMEENTE-stories
Die klassieke bekeringsverhaal van Paulus is nie
die verhaal van ‘n besondere individu wat uitstyg bo die gemiddelde weens die
besondere karaktertrekke en wilskrag van die persoon nie.
Paulus kan
nie tot bekering kom sonder die gemeente – in dié geval verteenwoordig deur
Ananias – se hulp en ondersteuning nie. Inteendeel die bekering van Paulus
veroorsaak ook ‘n eiesoortige ‘bekering’ by Ananias.
Bekeringsverhale word gemeente-stories omdat
die gemeenskap van die gelowiges betrek word by ‘n bekering. Die gemeente help
die bekeerling om te verstaan wat gebeur. Dit is ook reg dat ‘n bekeerling
sy/haar roeping toets en help beoordeel deur medegelowiges te raadpleeg!
Daar is min dinge so wonderlik as om lidmate te
hoor praat oor hoe daar lewe in hulle gemeente is … hoe mense wat in die
duister was tot die lig kom … hoe mense hul lewe aanpas en beleef in terme van
‘n roeping van God en hoe gevestigde lidmate self ‘n soort bekering beleef om
in te val met God se lewendmakende Gees.
Daar is egter min dinge so irriterend as mense
stories dramatiseer en met ‘n stuk voorspelbaarheid vertel – omdat hulle voel
hulle moet dit doen. Of as mense hierdie wonderlike verhale vertel terwyl die
hoorder ‘n gevoel kry dat dit aangedik word.
Dit is nie nodig nie.
Wat nodig is, is dat ons oë sal oopgaan vir die
lewe en werk van God in ons tyd en in ons mense se lewens. Waar God lewend
maak, rigting gee, roep, stuur en ondersteun deur ‘n broer en suster. En as ons
sien moet ons met vrymoedigheid vertel. En as ons hoor moet ons ander daarvan vertel.
Besef vanoggend dat jou bekering, of nuwe toewyding aan God nie iets is wat jy vir
jouself moet of kan hou nie. Vertel daarvan en wees jy tot seën van die Here se
Kerk hier in die Gamtoos, tot aan die uithoeke van die aarde.
Post a Comment