Mense se houding teenoor Jeus: "Wat is jou houding?"
POSTED BY Steven Sass on 06:27 under

24 Maart 2013 Patensie
Mense se houding teenoor Jesus
Johannes 18:12-14 en 19-24
In hierdie gedeelte vind ons die optrede van drie groepe teen Jesus, wat teenoor Jesus staan. Daar is die owerpriesters en die skrifgeleerdes: die Kerkleiers wat Jesus na Pilatus neem en Hom aankla. Daar is Pilatus, wat Jesus verhoor. En daar is die volk wat ‘n keuse oor Jesus moet maak! Kom ons kyk na elk van hierdie groepe en kyk of ons onsself in elkeen van hierdie groepe raaksien.
Die Skeinheiligheid van die Kerkmense
Die owerstes van die Jode, die Skrifgeleerdes en die Kerkleiers neem Jesus na Pilatus en gaan om ‘n aanklag teen Hom te lê. Ja, hulle gaan om te vra dat Jesus doodgemaak en gekruisig moet word. Ons weet dat hulle Jesus vals beskuldig het en dat die aanklag teen Hom eintlik net ‘n rookskerm was. Hulle het Jesus gehaat en wou Hom uit die weg sien, omdat hulle eie populariteit deur Sy optrede in die gedrang geplaas is. Die mense het eerder na Jesus as na hulle geluister. Deur die optrede van Jesus het hulle eie valsheid en oppervlakkigheid aan die lig gekom. Nou soek hulle verskonings om Hom dood te maak. Hulle verdraai Sy woorde om ‘n klag teen Hom te lê.

Hulle skeinheiligheid kom na vore in vers 28 waar ons lees: “Hulle het self nie in die ampswoning ingegaan nie, sodat hulle nie onrein sou word nie”. Hoe absurd. Hulle wil nie onrein word deur in die huis van ‘n heiden in te gaan nie sodat hulle die aand vroom die pasga kon vier en tempel toe kan gaan. Maar hulle voel hulleself nie verontreinig deur hulle optrede waardeur hulle die onskuldige Jesus doodmaak net om Hom uit die pad uit te kry nie.

Hulle skeinheiligheid kom ook uit hulle aanklag, naamlik dat Jesus die Koning sou wees en so hoogverraad sou gepleeg het. Hulle het telkens teen die staat in opstand gekom. Hulle het die staat gehaat. Nou speel hulle die vroom rol van die beskermers van die Romeinse staatsbelange.

Hoe dikwels tref ons hierdie houding nie by die Kerk vandag aan nie. So bekommerd oor klein dinge, onbelangrike gebruike. Terwyl die werklik essensiële by ons verbygaan. Dit vind ons by kerkvergaderinge van die hoogste tot die laagste vlak. Dit vind ons ook in die lewe van tallose Christene. Baie mense klou krampagtig vas aan ou gebruike terwyl Jesus gekruisig word deur die lewenswyses van dieselfde mense.

Pilatus tree op teen sy beterwete as gevolg van druk
Uit hierdie gedeelte en ook uit Johannes 19:1-16 blyk duidelik dat Pilatus diep bewus was van die onskuld van Jesus. Hy sê dan ook in 18:38: “Ek vind geen skuld in Hom nie” en in 19:4 word hierdie woorde weer herhaal. Nie minder nie as drie keer probeer Pilatus om Jesus vry te laat (18:38, 19:4, 12). Volgens Matteus het Pialtus dan ook sy hande gewas toe hy Jesus oorgelewer het om gekruisig te word en gesê: “Ek is onskuldig aan die dood van hierdie man”. Pilatus het geweet: “Jesus is onskuldig!”

Pilatus was nie ‘n man wat by sy beginsels kon staan en val nie. Nee. Hy glo een ding: doen ‘n ander. Hy is oortuig van Jesus se onskuld, maar is so bang vir sy onderdane dat hy nie die moed van sy oortuiging het om dit waarvan hy oortuig is, deur te voer nie.

Dit is een van die grootste probleme van ons tyd. Mense en leiers kan skynbaar nie besluite neem en daarby bly nie. Ons hoor so dikwels dat mense terugdeins. “Ek glo dit, maar dit kan aanstoot gee.” “Ek wil nie doen wat ek eintlik behoort te doen nie, omdat ander nie daarvan sal hou nie.” Kan ons nog standpunt inneem? Of het ons maar ‘n patetiese groep slappelinge geword?

Nou pleit ons nie vir onversetlike en ongevoelige optrede of hardvogtigheid en onverdraagsaamheid nie. Nee, maar wel dat ons sal staan by dit waarin ons glo. Dat ons nie soos riete in die wind rondgeslinger sal word nie, maar standpunt kan inneem. Hierdie Pilatus gesindheid van gee maar toe voor daar konfrontasie en opstand is, verwoes daagliks lewens netsoos Pilatuss se optrede Jesus se lewe op aarde beëindig het.

Die volk kies ‘n verlosser
Pilatus het die gebruik gehad om met Paasfees een gevangene vry te laat. Nou probeer hy hierdie gebruik aanwend om Jesus vrygelaat te kry. Hy stel egter ‘n defnitiewe beperking sodat die volk nie sommer net enigiemand kon kies nie. Die volk moes juis kies tussen Jesus en Barabbas.

Wie was hierdie Barabbas? In Matteus vind ons sy volle naam: Jesus Barabbas. Die naam Barabbas beteken letterlik: “Seun van ‘n vader. Dit is die naam wat soms aan ‘n buite egtelike kind gegee is. Johannes verwys na hom as ‘n rower. ‘n Ander tradisie dui daarop dat hy ‘n politieke leiersfiguur was, wat in opstand gekom het teen die owerheid. Hy was moontlik selfs een van die selfaangestelde messiasse.

Pilatus stel hulle teenoor mekaar: Jesus Christus teenoor Jesus Barabbas, Jesus Seun van die Vader, teenoor Jesus seun van ‘n vader. Jesus, die Messias van God teenoor Jesus, ‘n aardse selfaangestelde messias.

Die volk moes kies: Jesus Christus, of Jesus Barabbas.

Barabbas tree met sy gelykheid in benaming en eenheid in strewe te voorskyn as voorafskaduwing van die antichris.

Die mens het  deur die eeue nog altyd voor ‘n keuse gestaan. So het Josua die volk voor die keuse gestel: kies nou wie julle wil dien: die gode van die ander volke of die Here. Elia vra: “Hoe lank hink julle op twee gedagtes? As die Here God is, volg Hom.” Jesus sê: “Julle kan nie twee Here dien nie.”

Ons staan elke dag voor talle keuses. Ons moet elke dag kies tussen God en die sonde, Jesus en Barabbas, Christus en die Antichris. Wie kies jy vanoggend?

Hierdie gedeelte het nie net ten doel om maar net vir ons te sê hoe mense lank gelede teenoor Jesus opgetree het nie. Natuurlik kom dit hier baie duidelik na vore. Natuurlik het die kerkleiers van destyds en Pilatus en die volk so opgetree, daarvan lees ons hier baie duidelik. Dit baat ons egter niks om hierdie gedeelte net te lees as historiese berig nie.

Hierdie gedeelte wil onsself oproep tot selfondersoek. Hoe tree ons op en wat is ons houding teenoor Jesus? Kom ons stel dit duidelik: elkeen van ons het minstens op een of ander tyd dieselfde gesindheid as die kerkleiers van destyds, of Pilatus of die volk geopenbaar. Die vraaag is nou: Hoe tree jy nou teenoor Jesus op? Hoe gaan ons môre teenoor Hom optree? Dis maklik om onsself van hierdie groepe te distansieer, maar wat gebeur in die praktyk? Kyk ons na wat in die werklikheid van die daaglikse lewe aangaan, kan ons nie anders as om die optrede van hierdie groepe weer en weer raak te sien nie.

Psalm 51 Skuld erkenning
POSTED BY Steven Sass on 06:01 under

17 Maart 2012 Patensie
Skulderkenning
Psalm 51
Dis tog snaaks hoe diep mens dikwels beinvloed word deur persepsies. Iemand het eenmaal gesê dat persepsies die moeilikste ding is om te vernader. Dit is baie waar ook van ons lees van Psalm 51. In die opskrif van hierdie Psalm lees ons dat dit betrekking het op Dawid nadat hy nie alleen owerspel nie, maar boonop moord gepleeg het. Dan luister ons so met ‘n halwe oor verder want ons het mos nie owerspel en moord gepleeg nie. Dan dink ons: dis pragtig, maar nie heeltemal van toepassing op my nie. So mis ons die boodskap van hierdie Psalm vir ons.

Psalm 51 is nie net vir Dawid geskryf nie. Miskien gaan dit terug op ‘n lied van Dawid. In vers 20 word egter na die vervalle mure van Jerusalem verwys. Dit was beslis nie die geval in die tyd van Dawid nie, maar verwys na ‘n situasie minstens tydens die ballingskap. Ook ander uitdrukkings in die Psalm kan verwys na ander situasies, soos die verlossingsdaad (vers16) wat dikwels verwys na verlossing uit die mag van die vyand. Ons sou dus uit die Psalm self kon aflei dat latere lesers ten minste dit van toepassing gemaak het op hulle eie situasie deur toevoegings of aanpassings te maak.
Ons kan dus nie rustig angteroor sit nie, maar moet besef dat hierdie Psalm ook oor onsself gaan. Ons moet ons eie situasie hierin sien. Ons moet saam deel hê aan hierdie Psalm, saam bely, saam om genade smeek en saam jubel oor ons vergifnis.

Die tema van hierdie Psalm vind ons in die eerste sin: Wees my genadig, o God, in U troue liefde. Dit is ten diepste ‘n smeekgebed om genade. Die digter pleit om die genade van die Here. Dit doen hy nie op grond van sy belydenis of sy verdienste nie. Dit doen hy slegs op grond van die liefde van God.

Hy verdien dit nie, en hy kan niks doen om daarvoor te vergoed nie.Om genade van God te ontvang, kan slegs geskied deur die genade van God. God alleen kan Sy genade gee. Dit word in die volgende sin herhaal, en kom telkens in hierdie Psalm na vore. Nie op grond van ons verdienste nie, nie op grond van wie ons is of wat ons gedoen het nie, nie op grond van ons nie, maar slegs op grond van God self. Hy alleen kan Sy genade gee. Ons kan nie eens na al die tekste waarin dit duidelik uitgespel word in die loop van ‘n uur verwys nie. Daar is te veel, die Bybel is vol daarvan.

Dit beteken ook dat ons dit nie eens kan vra op grond van ons skuldbelydenis, so asof ons skuldbelydenisse ‘n goeie daad is wat ons verrig nie. Daar is geen grond vir ons pleit om genade van die Here nie.

Dit beteken nou nie dat ons nie ons skuld moet bely nie. Psaml 51 leer ons juis dat ons ons skuld moet bely. Die Psalm gaan ook dan voort met talle skuldbeleydenisse. Met herhaling verwys hy na sy sonde, en gebruik hy talle woorde om sy skuld en sonde en oortredinge te bely. Hy bely dat sy hele lewe besaai is met sonde. Dat sy sonde nie van vandag af kom nie, maar van sy geboorte af. Ja van die oomblik van sy geboorte af, was hy met sonde belaai. Hy is in ‘n sondige wêreld gebore en sondig self van vroeg af.

Die vraag kom dan: wat is sonde? Hier word nie na ‘n spesifieke daad verwys nie. Die naaste wat hy daaraan kom, is om te sê dat hy gedoen het wat verkeerd is in die oë van die Here. Sonde is ten diepste om nie te luister na die Here nie. As ons weer na die verhaal van Genesis 3 kyk, dan sien ons dat die mens soos God wou wees. Die mens wou gelyk aan God wees en self die plek beklee wat God beklee. Sonde is dan om God uit jou lewe te ban en self die plek van God te wil inneem. Alles wat ons dus nie in verbondenheid aan God tot eer van God doen nie, is sonde. Sonde hoef dus nie net lelike dade te wees nie. Dis alles wat nie in verbondenheid aan God, saam met die Here gedoen word nie.

Deur die sonde word die band met God verbreek. Daarom beroof die sonde ons van die diepste wese van menswees, want om mens te wees beteken mos om aan God verbonde te wees. Om sy skaduwee te wees. Sonde maak ons dood, dit breek die band met God en beroof ons van die sin en die doel van ons bestaan. Dit is wat Psalm 51 so duidelik uitspel. Die lewe sonder God het geen sin nie, en die sonde beroof ons van die sin en doel van ons lewe. Dit bring net ongeluk en smart.

In Psalm 51 pleit die digter dat die Here die sonde sal uitwis, dat Hy dit sal wegneem sodat dit nie meer daar is nie. Dat Hy dit sal wegwas sodat alles weer skoon sal wees, dat Hy dit sal wegneem dat dit glad nie meer sal bestaan nie. Hy pleit om genade sodat die verhouding met die Here weer volkome sal wees en daar niks meer sal wees wat skeidining bring tussen hom en God nie.

Terselfdertyd worstel die Psalmdigter met die vraag wat die Here van ons verwag. Telkens kom hy met die antwoord dat die Here nie van ons offers verwag nie. Wat Hy eerder vra is opregtigheid, verootmoediging en ‘n hart vol oormoed en berou. Dit gaan dus primer om ‘n gesindheid, ‘n gesindheid wat getuig van nederigheid, liefde en oorgawe. Die Here vra nie groot en baie offers nie. Nie uiterlike handelinge en vertoon nie. Nie groot en opsraakwekkende openbare handelinge nie. Al wat God vra is opregtheid. Dat ons eerlik en opreg sal leef. Eerlik sal wees teenoor Hom, onsself en ander mense.

In alle opsigte moet ons saam met die Here leef en werk; in noue verbintenis met Hom. Tot Sy eer moet ons leef en werk. Sy beeld moet uit ons lewens uit straal.

Uit die Psalm word dit duidelik dat die digter die vaste geloof het dat as die Here die sonde vergewe, dit lei tot die totale verandering van die belewenis van die werklikheid. Alles verander en word nuut. Blydskap vul die lewe. Weg is die wroeging, die kommer die ongeluk. In die plek daarvan beleef die digter vreugde, en kan hy sing, jubel en juig. ‘n Rein hart, ‘n skoongewaste lewe, ‘n Geesvervulde lewe – dit is die genadegawe van die Here...Hy maaak alles nuut. Hy vul die mens met Sy Gees. Hy reinig die mens. Hy maak alles nuut. Geen wonder dat dit nie anders kan as dat die digter kan sing en die Here prys nie.

Is dit nie juis waaraan elkeen van ons so ‘n diep behoefte het nie? Wie wil nie nuut begin nie? Met al die sonde en lelike dinge uitgewis nie? Psalm 51 gee aan ons die riglyne hiervoor: pleit net om genade by God op grond van Sy liefde. En aanvaar wat Hy in liefde aan ons gee.

Op grond van die erns waarmee die digter pleit en die toon van die hele Psalm, is dit duidelik dat dit nie ‘n ligtelike speel met woorde is nie. Hy is baie ernstig. Die pleitstem kom diep uit sy hart. Hy weet baie goed dat die pleit nie beteken dat ons weer kan aangaan en in sonde leef nie. Nee, as God ons nuut gemaak het deur Sy genade, moet ons as nuwe mense elke dag in noue gemeenskap en verbondenheid en toewyding aan Hom leef. Dan moet ons die ou dinge agterlaat.

Hierdie Psalm wil vir ons vanoggend oproep om ons foute te erken, ons sondes te bely en om genade te smeek. Dit wil ons oproep om ons ook ons kinders te leer dat dit belangrik is om ons foute te erken. Om te erken dat ons ander deur ons optredes seer gemaak en ander in die steek laat. Om te erken dat ons nie altyd reg is nie en dat ons soms ‘n alte hoë dink van onsself het. Om te erken dat hoogmoed tot val lei en dat selfverheffing lei tot selfvernietiging. Erken jou foute ook teenoor ander. Bely jou liefdeloosheid en selfsug. As ons dit doen, kan ons ook sing van die bevryding en nuwe lewe in Jesus!

Sagmoedigheid Esegiel36:24-28 en 1Petrus 3:1-7
POSTED BY Steven Sass on 06:13 under

2 Maart Patensie 2013-02-26
Sagmoedigheid
Esegiël 36:24-28, Petrus 3:1-7
Ons almal het maar ons skerpkantjies. Die rivierklippe wat ek laat aanry het hier na die kerk se tuin toe het my nogal baie laat dink. Dis almal sulke mooi klippe wat mooi rond geskuur is teen mekaar deur die Gaamtoosrivier. So is hulle skerpkantjies afgeskuur en is dit glad en mooi geskuur. In baie van die klippe sien mens die pragtigste kleure, wat juis na vore gekom het deurdat die onaansienlike buitekant weggeskuur is.

Diamante is mos ook eintlik klippe met skerp kante, maar as dit geslyp is, het dit baie kante of fasette en skitter dit behoorlik. So gaan dit ook soms met mense. Yster slyp yster, so slyp die een mens die ander. Omstandighede kan mense hard maak, maar kan mense ook skuur en slyp en poleer.

Soos klippe is baie mense ook hard. Hiervan lees ons onder andere in die boek Esegiël. Die profeet Esegiël het net voor die destydse Babiloniese ballingskap opgetree Dit was ‘n groot krisistyd in die geskiedenis van oud Israel. Die laaste jare voor die val van Jerusalem was ‘n aantal swak konings aan bewind. In 597vC het die eerste wegvoering plaasgevind toe die koning en die toplaag van die bevolking weggevoer is. Esegiël was een van die persone wat toe in ballingskap weggevoer is. In 586vC. Het Jersualem geval en is diegene wat nie vroeër weggevoer is of gevlug het nie, in ballingskap weggevoer.

Ons moet onthou dat die ballingskap vir die Israeliete ‘n baie moeilike tyd was. Hulle het alles verloor: hulle vryheid, hulle huise, hulle plase, alles. Nou bly hulle in ‘n vreemde land waar hulle geen regte het nie. Hulle word mishandel en uitgebuit. Hulle situasie was ondraaglik en onmenslik. Kan ons hulle kwalik neem as hulle in hierdie omstandighede bitter geword het? Baie van hulle het hulself verhard. Hulle het kliphard geword en het harte van klip gekry.

In die tyd het die gelowiges met baie vrae geworstel, soos: “Waar is God? Hoe kan mens dit wat gebeur het, verklaar? Wat is die sin van die lewe?” Dit is op hierdie vrae dat Esegiël antwoorde wou verskaf. Bo-al wou hy die lesers tot die besef bring dat die Here God is. In Esegiël 36:24-32 lees ons van die belofte wat die Here aan hierdie mense wat platgeslaan, moedeloos en selfs verbitterd was en hard geword het, gemaak het: “Ek sal julle tussen die nasies wegvat, julle uit al die lande bymekaarmaak en julle na julle land toe bring. Ek sal reinigingswater oor julle uitgooi sodat julle rein kan word. Ek sal julle reinig van al julle onreinheid en van al julle afgodery. Ek sal julle ‘n nuwe hart en ‘n nuwe gees gee, Ek sal die kliphart uit julle liggaam uithaal en julle ‘n hart van vleis gee. Ek sal My Gees in julle gee en Ek sal maak dat julle volgens My voorskrifte leef en my bepalinge gehoorsaam en nakom. Julle sal in die land woon wat Ek aan julle voorvaders gegee het, julle sal ook My volk wees en Ek sal julle God wees” (Eseg. 36:24-28). Is dit nie ‘n wonderlike reeks beloftes wat die Here hier maak nie?

In die middel van die reeks beloftes beloof die Here: “Ek sal julle ‘n nuwe hart en ‘n nuwe gees gee, Ek sal die kliphart uit julle liggaam uithaal en julle ‘n hart van vleis gee”. Die hart is destyds gesien as setel van denke, gevoel en wil terwyl die gees gedui het op gesindheid. Vir hulle wat hart van hart geword het, beloof die Here ‘n sagte hart, ‘n hart van vleis sodat hulle nie meer hard en verbitterd wou wees nie, maar sagmoedig en saggeaard.

Is dit nie so dat baie mense vandag hard en verbitterd geword het nie? Ons omstandighede het ‘n impak en die onaanvaarbaar hoë misdaadsyfer, die baie geweld, die verlies aan werk, die agteruitgang in infrastruktuur en dienste, maak baie hard van hart. Nou sê die Here dat Hy verstaan. Maar dis nie soos dit behoort te wees nie. Hy wil ook vir ons ‘n sagte hart gee. Hy wil dat ons sagmoedig en saggeaard sal wees ten spyte van ons omstandighede.

Jesus het ook hierin vir ons die volmaakte voorbeeld gestel. Toe Hy in die tuin van Getsamane gevange geneem is, het Hy nie in opstand gekom nie, maar het Hy as sagmoedige en saggeaarde opgetree en self vir Petrus wat na die swaard gegryp het, aangespreek. Tydens Sy onregverdige verhoor en te midde van die spot van die kerkleiers en skare, het Hy steeds as die sagmoedige en saggeaarde opgetree. Nooit het Hy Sy humeur verloor, Hom opgeruk en of op enige wyse ‘n harde kant gewys nie. Hy was Sy lewe lank die sagmoedige en saggeaarde.

Ons kan ook aan ander persone dink wat in die Bybel vir ons voorgehou word as sagmoedig en saggeaard. Dink maar aan Isak, Boas en Johannes. Van Moses lees ons in Numeri 12:3: “Moses was ‘n uiters  sagmoedige man, meer as enigiemand anders.”Ons is deesdae geneig om te dink dat mans nie sagmoedig en saggeaard is of selfs behoort te wees nie. Sommige het die idée dat manlikheid nie te rym is met sagmoedigheid nie. So asof ‘n sagmoedige man ruggraatloos is, ‘n slappe is wat niks kan of sal bereik nie. “n Man, so dink baie, moet hard wees om sterk te wees en iets te bereik. Dis ‘n wanpresepsie wat gewoon nie waar is nie. Van die mans wat die meeste bereik het, was juis sagmoedig en saggeaard. Ek dink nie iemand sou met oortuiging kan sê dat Isak, Boas, Moses en Johannes nie mans was wat besonderse diep spore getrap het nie. En Jesus het immers die volmaakte voorbeeld  vir alle mans gestel. Wat ons nodig het, is mans wat sagmoedig en saggeaard is. Dis die mans wat ‘n gemeenskap bou en nie dinge afbreek en vernietig nie. Dis gelowiges wat leef na die eis van die Woord en die voorbeeld van Jesus.

Nou is dit ook so dat ons baie keer dink dat vrouens sagmoedig en saggeaard is. Hoeveel keer hoor ons nie mense praat van hul oumas wat byvoorbeeld sagmoedig en saggeaard was nie? Dis waar, maar daar is netso baie vroue wat nie so was of is nie. Daarom is dit nodig dat ons weer mooi luister na wat Petrus skryf. In 1 Petrus3:1-7 skryf hy oor die gedrag van man en vrou teenoor mekaar. Vir vroue skryf hy onder andere: “Julle skoonheid moet nie bestaan  in uiterlike dinge soos haarkapsels juwele en sierlike klere nie. Nee, julle skoonheid moet die van die innerlike mense wees, blywende beskeidenheid en kalmte van gees. Dit het by God groot waarde” (1Petrus 3:3-4). Blywende beskeidenheid en kalmte van gees dui op sagmoedigheid en saggeaardeheid. Is dit nie waar nie? Niks is mooier as blywender mooi as ‘n vrou wat nie deur uiterlike vertoon haar skoonheid vertoon nie, maar deur sagmoedigheid en saggeaardheid. ‘n Sagmoedige vrou word lewenslank bewonder. Ons hoef nie hierdie teks te beperk asof dit slegs van toepassing is op vroue nie. Geld dit dan nie ook netso vir mans nie?

Hoe is dit dan dat sagmoedigheid so min vandag voorkom? Miskien is dit nodig dat ons na onsself kyk. Baie mense sê dat hulle nou eenmaal nie ‘n sagmoedige geaardheid het nie. Is dit nie maar ‘n flou verskoning nie? Ek is nie oortuig dat hardvogtigheid, arrogansie, hooghartigheid en al die ander eienskappe wat teenoor sagmoedigheid staan, so in ons gene is dat ons nie sagmoedig kan wees nie.Is dit nie maar verskonings om nie te breek met ons ou sondige natuur nie?

In Esegiël het die Here beloof dat Hy die klipharte sal uithaal en vir Sy kinders sagte harte sal gee. Dit is dan mos ‘n genadegawe. Die Here wil dit vir ons doen. Hy wil ook in hierdie opsig vir ons alles nuut maak. Hy kan en wil die hardste mens ‘n liefdevolle en sagte persoon maak.

As ons ons lewens aan die Here wy, maak Hy alles vir ons nuut en vervang Hy ons hooghartigheid, arrogansie, selfverheffing en harde harte met ‘n sagte hart en sagmoedige gees. Nou rus die verantwoordelikheid op ons om dit uit te leef en oor te dra aan ons kinders sodat hulle ook sagmoedig en sageaard kan wees. Ons moet onthou dat sagmoedigheid nie net ‘n mooi karaktertrek is nie. Paulus noem dit ook as een van die kenmerke van die lewe van ‘n ware gelowige (Kol. 3:12-13). Hoe anders sal ons gemeenskap en samelewing nie wees as ons hierdie kenmerk van die lewe van gelowiges werklik uitleef nie.