Esra 4:24-6:12

Dit is so dat gelowiges ook maar dikwels die wind van voor kry. Hiervan het ons laas Sondag(Esra 4) gelees. Is dit nie wat ons ook al beleef het of nou beleef nie? Dit is genadiglik ook so dat onreg selde baie lank bly voortduur. Hiervan lees ons in Esra 5 en 6. Trouens, hierdie twee gedeeltes of verhale staan lynreg teenoor mekaar. Dit is die blye boodskap wat ook vandag nog tot ons kom.

Vir sestien jaar het die werk aan die tempel tot stilstand gekom. Toe het twee profete, Haggai en Sagaria op die toneel verskyn. Hulle spreek die volk op verskillende wyses aan en roep hulle op om die herbou van die tempel te hervat en die Here met oorgawe te dien.

Dit gebeur nie elke dag nie, maar die volk het na die profete geluister en dadelik gedoen wat die profete gesê het. Serubbabel en Jesua, die goewerneur en die hoëpriester neem die leiding en die volk skaar hulle agter hul leiers en begin bou aan die tempel. Hierin het die profete hulle bygestaan en ondersteun.

Dit word tereg as ‘n geloofsdaad gesien. Mense luister na wat in die naam van die Here gesê word en sit dadelik skouer aan die wiel. Geloof is om te luister en te doen wat van jou gevra word.

Gou het daar weer donker wolke om hulle saamgepak. Tattenai, die goewerneur van die Wes-Eufraat, onder wie se jurisdiksie hulle geval het besoek Jersusalem en vra van wie hulle opdrag gekry het om die tempel te herbou en wil ook weet wie betrokke is by die bouwerk. Miskien het hulle moed in hulle skoene gesak, want dis mos presies wat sestien jaar gelede ook gebeur het, en toe het hulle teenstanders op bevel van die destydse koning, die bouwerk met mag en geweld gestop. Gaan dit nou weer gebeur?

Die bouwerk is egter nie gestaak nie. Dit word bely as genadedaad van die Here. “Maar God het ‘n oog gehou oor die Judese leiers, en die werk is toegelaat om aan te gaan tot tyd en wyl daar aan Darius verslag gedoen is en daar van hom ‘n beslissing oor die saak ontvang is.” (Esra 5:5). Hiermee word weer bely dat die Here in beheer is van alles wat gebeur.

Tattenai rig ‘n amptelike skrywe aan koning Darius, netsoos Regum vroeër aan koning Artasasta geskryf het. Die inhoud van die skrywe van Tattenai verskil egter heeltemal van die van Regum. Waar Regum ‘n emosioneel belade brief skryf, waarin die feite verdraai en die saak eensydig gestel word, is die skrywe van Tattenai ‘n saaklike en objektiewe skrywe.

Hy doen aan die koning verslag en sê dat hy na Jerusalem toe gegaan het en daar by ‘n groot tempel gekom het. Hy gee dan besonderhede oor die bouwerk wat aan die gang was. Hy berig verder dat hy navraag gedoen het oor die bou van die tempel en veral twee dinge wou weet. Hy wou weet van wie hulle die opdrag gekry het om die tempel te bou. Verder wou hy weet wie almal betrokke is by die bouwerk sodat hy die leiers van die projek kon identifiseer.

Tattenai lewer dan relatief uitvoerig verslag oor die antwoord wat hy van die Judeërs gekry het (Esra5:14-16). Op grond hiervan rig hy ‘n versoek aan die koning, sonder om te suggureer wat die koning moet doen. Hy versoek die koning om ondersoek in te laat stel of die aansprake van die Judeërs korrek is en om hom te laat weet wat sy beslissing in die saak is (Esra5:17).

Is dit nie die optrede wat mens van ‘n leier verwag nie? Hy stel ondersoek in. Skryf ‘n gebalanseerde verslag gegrond op feite. Hy stel beide kante van die saak. Hy versoek dat ondersoek ingestel word en dat die hoër  gesag ‘n beslissing maak op grond van die feite en ondersoek. So radikaal anders as die optrede en skrywe van Regum…

So behoort ‘n saak besleg te word. Die vraag is net of ons so optree? Tree ons nie al te dikwels emosioneel en bevooroordeeld op nie? Stel ons ondersoek in of reageer ons op skinderstories en gerugte? Vra ons ander om hulle kant van die saak te stel? Luister ons na beide kante? Of besluit ons sommer vooraf dat ons nie van iets of iemand hou nie of nie hou van wat ander doen nie en dan wil ons dit sommer net stopsit?

Moet ons nie ook meer gereeld die beslissing, hulp en raad van ander vra nie? Ook die saak van die ander party behoort voorgelê te word en gevra word dat ondersoek ingestel en ‘n beslissing gegee word nie.

Die optrede van Tattenai word as voorbeeld voorgehou van hoe ons behoort op te tree waar daar verskille is, hetsy op persoonlike vlak of waar aak al. Dan kan gesê word dat God ‘n oog daaroor en oor almal gehou het.

Koning Darius tree dan ook op soos ‘n mens van ‘n leier van formaat sou verwag. Hy laat ondersoek instel. Logies en beredeneerd tree hy op. Hy kry ‘n afskrif van die proklomasie van Kores. Dit word hier aangehaal. Opvallend is dat dit hier vollediger weergee word as in Esra 1. Op grond van die dokumentêre bewys dat die Judeërs die waarheid gepraat het, kom die koning tot ‘n beslissing. Dit stel hy op skrif.

Hy gee eerstens bevel dat die Judeërs ongehinderd mag voortgaan met die bouwerk.Niemand mag hulle stop of verhinder of pla nie. Die Judeërs mag die tempel bou! Twedens bevel hy dat die bouwerk vanuit die staatskas gefinansier word. “Sonder versuim en nougeset moet die koste aan daardie manne uitbetaal word uit die koninklikke fondse” (Esra6:8). Die koste word deur die staat gedra, maar dit moet nougeset gedoen word. Korrupsie sal nie toegelaat word nie. Derdens geed ie koning opdrag dat offerdiere aan hulle verskaf moet word. Die koning doen alles in sy vermoë dat die offerdiens aan die Here kan aangaan. “Dit moet elke dag gedoen word, sonder om ‘n dag oor te slaan, sodat hulle vir die God van die hemel offers akn bring wat vir Hom aanneemlik is en kan bid dat die lewens van die koning en sy seuns gespaar mag word”(Esra 6:10). Darius het die Persiese godsdiens aangehang. Tog ies die “heidense” koning dat die offerdiere aan die gelowiges voorsien word sodat die gelowiges offers aan die Here kan bring. Hy ondersteun hulle  in hulle aanbidding van die Here! Koning darius doen nog iets: hy vra dat hulle vir hom en sy seuns sal bid! Miskien kan mens vanuit die Persiese koning se perspektief redeneer dat hy maar net nog ‘n godsdiens in sy ryk ondersteun en wou hê dat net nog ‘m god vir hom gebid sal word. Mag wees. Feit bly dat die gelowiges nie net kon deel in die voorregte wat die koning aan hulle verleen het nie. Hulle het nou ook ‘n verantwoordelikheid teenoor die koning gehad. Hulle moes vir hom en sy seun bid. Laastens stel die koning dit baie duidelik dat daar baie sterk opgetree sal word indien enigiemand hierdie bevel sou verontagsaam of die Judeërs enige skade sou berokken.

Darius word hier as voorbeeld voorgehou van hoe ‘n mans teenoor ander, en veral teenoor ondergeskiktes behoort op te tree. Hy tree objektief op en stel ondersoek in. Hy antwoord beredeneerd en logies. Hy tree op tot die beswil van almal. Hy ondersteun hulle wat ondersteuning nodig het. Hy vra hulle ook hulle ondersteuning en voorbidding. Dit kan dan gevra word: Hoe tree jy op? By die werk? Teenoor ons werkers, of ondergeskiktes en bure en kinders? Bid ons vir die regeerders en die regering, ongeag of hulle Christene is of nie?

Darius het deur sy optrede die gelowiges in staat gestel om hulle roeping uit te voer en die Here te dien. Hulle kond ie tempel herbou en die Here dien. Stel ons optrede ander in staat om hulle roeping uit te voer en die Here te dien? Stel ons optrede ander in staat om hulle del te doen in die heropbou van die gemeenskap? Is ons almal besig om ons gemeenskap te herbou tot eer van God?

Esra 4:1-23

As daar een ding is waarvan mens maar seker kan wees, dan is dit dat jy een of ander tyd teenspoed sal kry. Een van die tragiese werklikhede wat deur die eeue nog altyd voorgekom het, is dat mense met slinkse planne en geheime agendas al te dikwels met hulle agterbakse planne geslaag het. Dis vandag nog so en sommige van ons het dit seker al persoonlik beleef. Hoe tragies dat gelowiges ten prooi val van mense met agterbakse planne.

Nou is dit ook so dat ons nêrens in die Bybel ‘n belofte kry dat dit altyd sal goed gaan met gelowiges nie. Trouens, ons lees dikwels dat gelowiges swaar gekry het. Dikwels kan die swaarkry direk toegeskryf word aan die optrede van ongelowiges en mense met bybedoelings. Daarvan het ons ook sopas weer gelees.

Dis ‘n verhaal van agterbakse optrede. Vyande van Israel wend die een poging na die ander aan om hulle te laat afsien van die tempelbou en om sodoende hulle moraal te ondermyn en die lewe vir hulle ondraaglik te maak.

Eers kom die vyande van Israel en bied ewe vroom aan om te help om die tempel te bou. Hulle beweer dat hulle dieselfde God as die Judeërs aanbid en dat dit hulle die reg sou gee om deel te hê aan die herbou van die tempel. Ons weet egter dat hulle godsdiens nie suiwer was nie, en so was hulle motief ook nie suiwer nie. Hulle het godsdiens gebruik as rookskerm om die werk in die wiele te ry.

Dis tragies dat godsdiens selfs tot vandag toe nog gebruik word as rookskerm. Daar is mense wat godsdiens as rookskerm gebruik vir politieke of ekonomiese redes of om die een of ander sosiale doelwit te bereik of vir persoonlike gewin. Daarop moet ons bedag wees.

Soos Serubbabel wat deur hulle planne gesien het en hulle aanbod van die hand gewys het. Hy sê: “Julle bou nie saa met ons aan die tempel van ons God nie. Ons alleen sal vir die Here God van Israel bou. Ons het die opdrag van die koning self gekry.” (Esra 4;3).

Maar dit was nie die einde van die probleme nie. As plan A nie slaag nie, probeer hulle plan B. “Die nie-Israelitiese inwoners van die omgewing het toe die volk van Juda probeer moedeloos en bang maak om die bouplanne in die wiele te ry”(Esra4:4).

Daar is niks nuuts onder die son nie. Toe al, het mense met verskuilde agendas en slegte motiewe ander moedeloos en bang probeer maak. Toe al het omkopery voorgekom. En hulle hou aan en aan. Van die tyd van Kores tot die tyd van koning Darius. Vir jare hou hulle net aan en aan. Ten minste tien jaar karring hulle so aan. Genoeg om enigeen moedeloos te maak. Maar ook die plan werk nie. Die gelowiges hou aan bou en gaan voort met hulle geloofstaak…

Maar dan gaan die vyande oor tot plan C. Hulle rig ‘n amptelike skrywe aan die nuwe koning. Dis nou al amper vyftig jaar na die proklamasie van koning Kores! Die inhoud van die brief is emosioneel sterk gelaai. As mens nie feite het nie, dan gebruik jy maar emosie. Veral as jy ander in die moeilikheid wil bring en jy feite moet verdraai om jou werklike doel te bereik. So word na Jerusalem verwys as die “rebelse, slegte stad” (Esra4:12).

In die brief skep hulle die indruk dat die Judeërs die stad herbou met die doel om in opstand te kom teen die koning. Hulle sou dan kwansuis ophou belasting betaal as die stad eers herbou is. Dit sou daartoe lei dat die koning skade lei. Nou waar kom hulle daaraan? Is dit nie maar uit die duim gesuig nie? Die doel van die herbou was mos nie om in opstand te kom nie en bowendien is die herbou van die stad aangepak in ooreemstemming met die beleid en meer nog, met die goedkeuring en ondersteuning van die koning.

Hoe tragies dat mense ander beskinder en beswadder. Dat mense lieg om persoonlike voordeel te trek en ander te benadeel. Tog kom dit vandag nog voor. Selfs in kerklike kringe en onder gelowiges.

Wat hierdie verhaal nog skokkender laat verloop, is dat die koning net so emosioneel reageer. Mens verwag tog ‘n groter mate van objektiwiteit van ‘n koning. Aan die gekef van ‘n brakkie steur mens jou nie, maar mens verwag mos nie van ‘n leeu om te kef nie (so lui die Xhosa-slagspreuk).

Pleks dat die koning deeglik ondersoek instel na die rede waarom die Judeërs terruggekeer het na die sanksie wat hulle gehad het om die stad te herbou, is hy tevrede dat hulle die warheid praat as hy verwysings na vroeëre opstande in Jerusalem kry. Dan gee hy sommer daar en dan opdrag dat die Judeërs met mag en geweld verhinder moet word om met die werk aan te gaan. Is dit nie tragies nie. Nou kry die vyande die oorhand en laat geen gras onder hulle voete groei om die werk met mag en geweld te stop nie. So het die bouwerk aan die tempel en stad tot stilstand gekom. Die slinkse planne het na jare geslaag.

Die boek Esra is aanvanklik geskryf vir mense wat onder soortgelyke omstandighede geleef het. Hulle het ook te kampe gehad met mense wat met slinkse planne hulle voortbestaan en geluk bedreig het. Mense wat ewe vroom onder die dekmantel van godsdiens hulle werk wou ondermyn. Mense wat hulle gedreig en bang gepraat het. Mense wat ander omgekoop het. Mense wat selfs skynbaar formele skrywes aan die owerheid gerig het om te kla en versinde klagtes teen hulle ingebring het.

Die boodskap van hierdie hoofstuk was dan aan die een kant om vir gelowiges te sê dat geloof  nie ‘n waarborg tot sukses is nie. Dit gaan nie noodwendig altyd goed met gelowiges nie. Gelowiges kry ook swaar en beleef ook teenstand. Ten grondslag hiervan lê die boodskap dat die sukses wat ongelowiges met slinkse planne bereik, nie permanent is nie. Dit kom in die volgende hoofstuk na vore.

Gelowiges word dus opgeroep om onder alle omstandighede getroue  te bly aan die Here.

Dit is ook die boodskap vir ons. Ons kry ook soms te doen met mense wat ons nie goedgesind is nie. Daar is mense wat met allerlei praatjies onmin saai, gelowiges probeer moedeloos of bang maak. Ons kry vandag nog mense wat formeel beswaar maak teen aksies van geowiges en wat emosionele dinge skryf, die feite verdraai en ongegronde afleidings en voorspellings maak. Dit kan daartoe lei, soos al baie keer daartoe gelei het, dat geloofsaksies in verkeerde lig gesien word en gestop of gestaak word.

Esra 4 wil ook vir ons sê dat dit nie altyd net voor die wind sal gaan met gelowiges nie en dat gelowiges nie altyd suksesvol sal wees nie. Geloof is nie ‘n waarborg vir sukses nie. Maar ons dien die Here nie sodat dit met ons goed kan gaan nie. Dit sou ‘n vals grondslag van geloof wees. Ons dien die Here immers omdat Hy ons Here en ons God is wat ons verlos het. Daarom word ons opgeroep om Hom te dien, selfs al beleef ons terugslae, aanslae en teenspoed. Dien die Here te alle tye en onder alle omstandighede…

Rigters 11:6-12:7

Nood leer bid. Hoe goed ken ons nie hierdie uitdrukking nie. Kom ons wees eerlik: was ons nie almal al hieraan skuldig nie? As dinge skeefloop en ons is in die moeilikheid, en ons weet nie herwaarts of derwaarts nie, dan bid ons. En as ons in die nood bid, dan maak ons allerlei beloftes.

As die Here ons uit hierdie situasie red of ons help, dan sal ons dit of dat doen of nooit ooit dit of dat doen nie. Ja, ons het dit al almal gedoen! So het ons almal al die Jeftapad geloop. Daarom moet ons maar weer mooi luister na hierdie aangrypende en tragiese verhaal. Hierdie verhaal is mos in die Bybel opgeneem sodat ons onsself daarin kan sien en daaruit kan leer.

Die verhaal is eintlik baie tragies. Jefta was die seun van Gilead. Gilead was ‘n vooraanstande stamleier, en Jefta was egter ‘n buite egtelike kind. Sy ma was ‘n prostituut. Tog het hy in die huis van Gilead groot geword. Uit die verhaal kan ons aflei dat hy tot na die dood van sy pa deel van die familie was.

Toe die ander seuns van Gilead groot geword het, het hulle Jefta weggejaag. Dit was sekerlik die laaste strooi. Voor dit het hulle hom na alle warskynlikheid ook met minagting behandel. Op hom neergesien. Hy is gespot en verag, en dit oor sy ma.

Die heel eerste ding wat ons van Jefta lees, is dat hy ‘n dapper soldaat was. Was dit nie dalk meer uit jaloesie as enigiets anders dat hy weggejaag is nie? Die feit dat sy ma ‘n prostituut was, was dalk maar net ‘n rookserm om van hom ontslae te raak omdat sy broers in ander opsigte in sy skadu gestaan het.

Hoe wreed kan mense nie wees nie. Tussen broers en susters is daar soms nie baie liefde nie. Hoe baie keer word daar nie op grond van jaloesie lelik opgetree nie.

Jefta is verwerp. In daardie tyd was dit veel erger as vandag die geval is. Mens was deel van ‘n familie en jou bestaan en alles het saamgehang met jou posisie in die familie. Destyds het kinders mos nie as hulle volwassenheid bereik het, die ouerhuis verlaat en ‘n eie beroep en rigting gevolg nie.

Nou het Jefta geen heenkome gehad nie. Om dinge erger te maak het ‘n klomp leegleêrs hom gevolg! Die toekoms het nie rooskleurig gelyk nie. Tog blyk dit dat hy nie sleg gedoen het nie. Inteendeel, toe dinge vir die broers en familie en stam en selfs die volk duister gelyk het, het hulle hom genader om hulle uit die verknorsing te help! Met die hoed in die hand nader hulle die man wat deur hulle weggejaag is.

Nou is hy goed genoeg! Is dit nie tipies nie! Die verworpene word  nader geroep as dit pas! Sien ons nie iets van onsself in die broers raak nie!

Ek dink ons sou almal gereageer het het as ons in sy skoene gestaan het: “Julle het my gehaat. Julle het my weggejaag uit my pa se huis uit. Waarom kom julle nou dat julle in die moeilikheid is na my toe?” (Rigters 11:7).

Jefta onderhandel met hulle. Hy maak ‘n ooreenkoms met hulle. Hy sal help, maar dan moet hy hulle leier word! Hulle kon nie anders as om dit te aanvaar nie! Jefta was nie onder ‘n kalkoen uitgebroei nie. Hy maak selfs seker dat die ooreenkoms in die tempel bekragtig word. Sy posisie as nuwe leier is verseker! Jefta is ‘n onderhandelaar van formaat!

Dit kom ook na vore in sy optrede teenoor die koning van die Amoriete. Hy begin met onderhandelings. Hy wil weet waarom die Amoniete hulle wil aanval. Die antwoord is dat dit gaan oor grondbesit. Volgens die koning van die Amoniete het die Israeliete die grond in besit geneem toe hulle uit Egipte uit opgetrek het. Jefta het ‘n ander perspektief. Hy wil nie weet hoekom die grondeis nou na driehonderd jaar eers na vore kom nie, maar wys daarop dat die eis ongegrond is omdat hulle nie die grond verower het nie en nie onreelmatig in besit geneem het nie. Jefta is ‘n onderhandelaar wat sy onderhandelinge voer op grond van feite. As die onderhandelinge op ‘n dooie punt uitloop, tree hy op. Luister mooi. Hy tree nie impulsief op nie. Hy probeer eers alle moontlikhede. As dit nie slaag nie, dan tree hy militêr op. Hy was nie verniet ‘n dapper soldaat nie. Eers onderhandel, dan oorlog!

Is Jefta nie vir ons ‘n voorbeeld nie? Moenie sommer instorm nie. Dink voor jy doen. Mak seker van jou feite. Probeer om sake uit te praat. Moenie emosioneel optree nie, maar baseer jou optrede op feite. Hy is ook ‘n voorbeeld as sy optrede nie net op historiese feite gebasseer is nie, maar ook op geloofsoortuigings. Hy is staan op sy beginsels. As onderhandelinge nie help nie en as hy die ander nie kan oortuig nie, dan tree hy op volgens sy geloofsoortuigings. Miskien kom ons baie meer Jefta’s kort.

Toe Jefta opgeruk het na die oorlogsfront, maak hy ‘n gelofte aan die Here. “As U die Ammoniete vandag heeltemal oorgee in my mag, sal die een wat my uit my huis tegemoet kom wanneer ek behoue terugkom van die Ammoniete af, aan die Here behoort: ek sal hom as brandoffer offer.” (Rigters 11:30).

Ai tog! Dit wil voorkom of die dapper soldaat bang is. Nie dat mens  hom seker kan kwalik neem nie. Die manne onder sy bevel was nie profesionele soldate nie. Hy was nie eers heeltemal seker van hulle toegewydheid en vaardighede nie. Sou hulle in staat wees om met sukses op te tree? Die vyand was groter en sterker as hulle. Daar het ‘n baie moeilike tydjie gewag.

Ons sou na alle waarskynlikheid ook maar baie bang gewees het. Hier is tog iets anders. Jefta, die onderhandelaar, alweer besig om te onderhandel… as die Here hom sal help, dan sal hy… Dit laat mos al klaar die ligte aangaan. Hy stel ‘n voorwaarde aan God. Die Here moet hom help om die oorwinning te behaal. Dan sal hy wat Jefta is, ‘n offer bring. Is hy nie besig om te probeer om God te manipuleer nie? En dit mag mos nie. Mens kan mos nie eise aan die Here stel nie. En dit is presies wat hy hier doen…

Dit wil verder voor kom of Jefta ‘n berekende kans vat. Hy verwys na die een wat hom tegemoet sal kom en sê dat hy hom sal offer. Nou weet ons dat Jefta op daardie stadium nog net een dogter gehad het en nog nie ‘n seun nie. Hy het aangeneem dat een van sy slawe hom eerste tegemoet sal gaan, soos wat die gebruik destyds was. Hy is bereid om een van sy slawe te offer as brandoffer. Wat ‘n verskriklikke belofte maak hy nie! Maar daardeur is dit duidelik dat hy nie juis veel van sy slaaf gedink het nie!

Maar laat ons nie so hard oordeel nie. Miskien sien ons iets van onsself hierin raak. Is dit nie so dat ons soms snaakse spronge maak as ons in ‘n moeilike situasie is nie? Dan maak ons nie net beloftes nie, maar is die beloftes wat ons maak nie Bybels regverdigbaar nie.

Soms kan dit so selfsugtig en selfgesentreerd wees. Is ons nie maar besig om met God te wil onderhandel nie? As U…dan sal ek…Miskien beloof ons nie om mense te offer nie, maar ons maak allerlei beloftes. Ek sal nooit weer drink nie, ek sal nie meer rook nie, of wat ookal, as U my net uit hierdie gemors kan help.

Jefta moes ‘n baie duur prys betaal! Hy moes sy enigste kind offer! Dit kan ons wel van Jefta sê: hy het sy woord gestand gedoen. Anders as wat die meeste van ons doen. Ons vergeet mos ons beloftes al te gou. As die son weer skyn, verdwyn die krisisbelofte soos mis voor die son.

Jefta het woord gehou. Kan ons ons indink in sy situasie? Kan ons ons in die skoene van sy dogter plaas? Hoe moes sy voel? Wat het alles deur haar kop gegaan? In die storie lees ons niks van haar gevoel of emosie nie. Net dat sy gevra het om 2 maande saam met haar vriendinne deur te bring. Sy berus haar en stel haar tot beskikking van haar pa om sy gelofte gestand te doen… Ek sou dit nie kon doen nie. In elk geval nie so gelate nie. Jaarliks is daarna ‘n herdenkingsfees gehou om hierdie onbybelse daad te herdenk. Jefta is so jaarliks herhinner aan sy onbesonne daad.

Dink tog voor jy praat. Moenie in die uur van nood beloftes maak wat jou duur te stank an kom nie. Jou groot mond kan jou duur te staan kom! Is dit nie die rede waarom Jakobus ons ook waarsku en daarop wys dat die tong groot skade kan aanrig nie?

Die Jefta verhaal roep ons almal op om God te vertrou en nie ydel beloftes te maak en ook om te dink voor ons praat, want jou groot mond kan jou duur te staan kom.

Hierdie verhaal wil ons verder waarsku dat ons groot mond en veral dit wat ons so onnadenkend sê, ‘n groot impak op die lewens van ons gesinne en ons kinders kan hê. Miskien lei dit wat ons so onnadenkend sê, nie tot die fisiese dood van ons kinders nie, maar baie kinders se lewens is al verwoes deur dit wat hulle ouers gesê het. Soms sê ouers in die hitte van die oomblik lelike dinge vir hulle kinders en dit laat lewenslange letsels. Soms sê ouers dinge van hulle kinder swat blywende skade aanrig. Soms praat ouers oor dinge wat hulle kinders se lewesn verwoes.

Ouers moet baie versigtig wees wat hulle sê. Hierdie verhaal roep elke gelowige ouer op om in verbondenheid aan die Here te leef, ongeag ons herkoms en agtergrond, ongeag die omstandighede waarin ons verkeer en om op die Here te vertrou, nie onnadenkende beloftes te maak of enigiets onnadenkend te sê wat ons lewens en die van ons kinders kan skaad of verwoes nie…