1 Korintiers 15:54-58

Almal van ons is betrokke by die grenssituasies van hierdie lewe. Ons lewens word begrens deur geboorte en sterwe. Alhoewel ons by beide betrokke is, is dit nie in ons hande nie.

Prediker het gesê: die lewe bestaan uit vasgestelde tye; ook geboorte en sterwe. Ons almal moet hierdie grense oorsteek.

Die lewe is soos ‘n treinreis tussen twee stede, tussen wie daar nie ‘n direkte verbinding is nie. Dit maak oorklim noodskaaklik.

Die reis neem ons deur lyding, siekte, benoudheid, vervolging, honger en gevaar( Rom.8:35). Die reis is nie altyd presies te beplan nie. Die vertrekpunt en tyd van die eindbestemming is nie in ons hande nie. Prediker sê: “Ons tyd is uitgemeet; ons oorstappunte is bepaal.

Die dood is ‘n werklikheid – hoe ons ookal redeneer. Ons hoor en lees van mense wat sterwe. Ons sien dood op T.V. Ons staan by ‘n graf van ‘n kennis of ‘n geliefde. Ons weet almal: die dood is ‘n werklikheid. Dit wag op ons almal. Nie een van ons is gevrywaar om nie te sterf nie. Die vraag is dan: Hoe ervaar ons dit?

Sien ons die dood as ‘n vyand? Dan kan ons daarteen veg of probeer om te ontvlug. Probeer jy dit vermy of ignoreer? Want dit help nie. Een of ander tyd word ons daarmee gekonfronteer.

Sien ons dit as ‘n afskeidsgeleentheid? So ‘n finale afskeid van iemand. Of as die tyd dat ons moet afskeid moet neem van alles en almal.

Of sien ons dit as ‘n grensituasie. Waar die grens oorgesteek sal word en ons vanuit hierdie bedeling sal oorstap in ‘n ander, nuwe bedeling. Is dit ‘n eindpunt of ‘n beginpunt?

Paulus sê aan die Korintiërs dat die opstanding van Chrsitus ook belangrik is vir die mens. Die opstanding van Christus verander die gelowige se persepsie van die dood. Hy kom tot die gevolgtrekking dat ons nie sal sterf nie. Die oorwinning behoort nie aan die dood nie, maar aan Chrsitus wat oorwin het oor die dood. Daarom is die dood nie die oorwinnaar en eindpunt nie. Christus is die oorwinnaar.

Wat is die grond van so ‘n uitspraak? Paulus het Christus geken. Hy weet dat Christus opgestaan het. Hiervan was daar baie getuies. Dit is die grond en basis van ons geloof. Dit is die grond van die lewensverandering en lewenswyse van baie. Dit het sy lewe verander en sin gegee aan sy lewe wat voorheen nutteloos en ‘n najaag na wind was.

Hy sê dan: As Christus nie opgestaan het nie, is ons geloof nutteloos. Verniet sal ons dan glo en hoop op lewe na die dood.

Is dit vir ons vandag belangrik? Ons leef. Ons moet aangaan met ons lewens. Moet ons in die skadu van die dood leef? Altyd leef in die vrees van die dood?

Nee. Vandag is ‘n voorbereiding vir more, vir die toekoms. In die lig van die oorwinnig oor die dood deur die opstanding van Christus moet ons kyk na die oorwinning oor die dood. Deur die opstanding van Christus moet ons kyk na ons verhoudings. Na ons verhouding met die opgestane Jesus, met die lewende Here. Maar ook na ons verhoudings met ander mense.

Hier is twee aspekte ter sake: omdat ons weet die dood op almal wag, moet ons in liefde leef omdat ons nie weet wanneer ons nie meer hier sal wees nie. Terselfdertyd moet ons in liefde leef juis omdat ons met Christus opgestaan het in ‘n nuwe lewe.

Dit dring ons om aandag te gee aan ons verhoudings… Hoe leef ons: liefdevol of liefdeloos? In die lig van die kortstondigheid van die lewe, die finalitiet, moet ons onsself elke dag ondersoek en vra of ons werklik ‘n opstandingslewe leef. Kan ander sien dat ons met Christus opgestaan het tot ‘n nuwe lewe?

Paulus skryf dan: “Daarom, liewe broers, wees standvastig, onwankelbaar altyd oorvloedig in die werk van die Here, omdat julle weet dat julle inspanning in diens van die Here nie tevergeefs is nie”(1Kor. 15:58). Hier word drie dinge genoem wat kenmerkend is van die lewe deur die opstanding van Jesus.

Wees standvastig. Die nuwe lewe wat deur die opstanding van Jesus ingelei word, is ‘n standvastige lewe. Nie ‘n lewe waar die gelowige heen en weer geslinger word deur omstandighede nie. Die gelowige is nie soos ‘n riet wat in die wind heen en weer gewaai word en wat deur sterk stormwinde geknak of gebreek word nie…wat ookal mag gebeur, ons hou vas aan die verlossing in Christus, die lewe deur Hom en aan Hom. Niks kan ons van koers af kry nie. Wees standvastig, betroubaar want ons weet dat Jesus opgestaan het en oorwin het oor graf en dood en hel…

Teedens sê Paulus…wees onwankelbaar. Soos ‘n rots. Is dit nie juis moontlik omdat die grond van ons geloof onwankelbaar is nie. Die lewe van die gelowige is mos gebou op God. Hy is die onwankelbare. Al sou die berge bewe en die aarde ineen stort, bly die Here die Onwankelbare. Hy verander nooit nie. Jesus is gister en vandag en tot in ewigheid dieselfde. Op grond van ons verbondendheid aan Hom kan ons onwankelbaar wees. Al is die storm ook hoe erg. Al is daar verskriklikke aanslae. Al val alles rondom ons!

Derdens sê Paulus dat die nuwe lewe wat op die opstanding van Jesus volg, ‘n lewe van oorvloedige werke is. Wees altyd oorvloedig in die werk van die Here. Wat beteken dit? Dui dit daarop dat ons net maar in die kerk en op geestelike gebied werke moet lewer? Nee. Dit gaan om oorvloedige werke na die voorbeeld van die Here. Let op: nie baie werke nie, maar oorvloedige werke. Werk voluit. Doen alles wat jy kan en nog meer….

Dwarsdeur die Bybel word bely dat die Here naby Sy kinders is en veral naby is aan diegene in nood. Om oorvloedig te wees in diens van die Here beteken dan ook dat ons baie keer naby mense in nood moet wees. Wees daar vir ander. Wees daar vir jou kinders. Wees daar vir jou ouers en ander ou mense. Wees daar vir almal wat jou dalk mag nodig hê. Die nuwe lewe wat ingelei word deur die opstanding van Jesus word gekenmerk deur nabyheid aan ander.

Wees altyd oorvloedig in die werk van die Here. Dit is ‘n kenmerk van die nuwe lewe wat deur die opstanding van Jesus moontlik gemaak is. Dit is ‘n vol en ryk lewe. ‘n Sinvolle lewe. “n Lewe wat gekenmerk word deur die oorvloed van werke na die voorbeeld van Jesus. Deur die opstanding van Jesus het daar ‘n einde gekom aan die sinlose bestaan wat by die graf eindig!

1 Korintiers 15 beklemtoon dat die gelowiges ‘n nuwe lewe leef; dat die dood nie ‘n skeidig en vernietiging is nie, maar ‘n grenskruisig. Dit sluit aan by Romeine 8 waar Paulus sing dat niks ons kan skei van die liefde van God wat daar in Christus Jesus ons Here is nie…

Romeine 5;1-11

In hierdie gedeelte wil Paulus die lyn deurtrek vanaf die dood en opstanding van Christus na die lewe van ‘n Christen. Hiers stippel hy die implikasies van die dood en opstanding van Christus vir die Christen uit.

Die paragraaf wat ons saamgelees het, vertoon die opmerklike struktuur waar die verlede , hede en toekoms telkens naas mekaar geplees word. Die Hede is begrond in die verlede en die toekoms vloei daaruit voort. Die lyding, sterwe en opstanding van jesus is nie maar net gebeure waaraan ons terugdink nie. Nee, dit bepaal ons lewe en lewenswyse en ons toekoms.

Doe soendood van ons Here Jesus Christus staan in die middle. Dit is die fokuspunt van die lewe van elke Christen. Christus het op die bestemde tyd vir die goddeloses gesterwe (v6). Christus het gesterwe. Ja, Hy het vir die goddelose, vir die sondaar, vir hulle wat sonder God geleef het, vir hulle wat God verwerp het, ja vir elkeen van ons, wat deel gevorm het het, of vorm van die skaer van goddelose, gesterwe. Die sterwe van Christus is die bewys van liefde van God vir ons(v8). Die liefde van God is so onbegryplik groot, soveel groter as waartoe ‘n mens ooit in staat kan wees. Want ‘n mens sal sy eie lewe nie opoffer ter wille van ander nie- miskien sal iemand nog in die plek van ‘n baie goeie en geliefde persoon sterf. Maar wie sal nou bereid wees om gewillig sy lewe te gee in die plek van hulle wat hom haat; hom verqag;hom vervolg; hom mishandle? Maar God openbaar Sy liefde daarin dat Christus vir ons gesterf het toe ons nog sondaars was.

Dan, sê Paulus, het die dood en opstanding van Christus ‘n aantal implikasies vir ons lewe. IN vers 1 lees ons: ons het vrwede by God deur ons Here Jesus Christus. So bring Jesus ‘n totale ommekeer in die lewe van ‘n men swat vroeër God gehaat het; wat God verwerp het; nie na God geluister het nie en in konflik met God geleef het. Vrede by God beteken om een met God te wees; om Sy wilt e volvoer; saam met Hom te werk en Hom te verherlik met jou hele menswees. Het jy vrede by God deur die geloof in Jesus Christus? Die Here van vrede wil in Christus vir jou vandag volkome vrede gee. Mag die vrede van God ook deel word in jou lewe… dis my wens vir jou.

In vers 2 lees ons dat ons deur jesus die toegang verkry het tot hierdie genade waarin ons staan. Christus is die deur waardeur onskna ingaan en in hierdie ruimte van genade leef. In Christus het ons die genade van God deelagtig geword. Die genade dat Hy ons sondes vegewe; ons reinig en ons heilig; ons aanneem as Sy kinders en erfgename van Sy koninkryk. Sy genade is elke dag en op alle terreine oorvloedig in ons lewe. ONs leef uit genade; in Sy genade wat soos lug om ons vou.

Dan sê Paulus: omdat ons deur jesus Christus vrede by God het, en leef in Sy genade, kna on sons verheug. Kan ons juig en bly wees. Kan ons jubel en glimlag. En dit wat hy vir die gemeente van Rome sê, geld ook vir almal in die tye van verdrukking. Dit geld ook vir ons. Vir lkeen wat swaarkry. En nou moet jy onthou dat die Christene in Rome baie swaar gekry het. Want keiser Claudius het ook die Christene vervolg. Baie van hulle moes sterf vir hulle geloof. Clauduius het dan ok op die ou end al die Christene uit Rome verban. Toe hy sterf kon die Christene weer terugkeer na Rome. En nou sê Paulus: Omdat ons is Chrsitus  met God versoen is, vrede by God het en in Sy genade leef; darom kan en moet on sons verheug. Want ook die swaarkry is deel van God se handelinge met Sy kinders.. Want swaarkry kweek volharding; en volharding kweek egtheid van geloof en egtehid van geloof kweek hoop en hoop beskaam nie, want God het Sy liefde in ons harte uitgestort deur die Heilige Gees wat Hy aan ons gegee het(v3-5). Swaarkry en teenspeod is soms noodsaaklik om die geloof tot volle wisdom te bring. Vir ‘n plant mag dit nodig wees om swaar te kry ten einde pragtige blomme te voorskeyn te bring. Die liefde van die sterwe van Christus; die krag van Sy opstanding triomfeer oor alle pyn en dood. In die liefde en krag kan die mens; die gelowige triomfeer oor alle menslike leed en pyn en swaarkry. So bring die lyding van Chrsitus vreugde in ons lyding ion die wete: in Chrsitus sal ons daaroor triomfeer. Ons lyding is nie vernietigend nie. Ons sal daaruit opstaan en lewe. Ja, selfs die lyding van die dood is in Chrsitus verbreek. Saam met Homs al ons opstaan en lewe.

Nou stel die gedeelte dit so mooi; die soendood van Christus en Sy opstanding vind sy hoogtepunt in mens se lewe in die blydskap. Dit loop op soos trappe; vrede by God; leef in genade; leef met blydskap. Maar in die blydskap is die hoogtepunt. Ons geloof is in die verlede begrond, maar op die toekoms gerig. Ons leef deur die soendood en opstanding van Chrsitus. Maar ons kyk vooruit; na die wederkoms van Christus. Ons leef in die verwagting van die koninkryk van God wat in Sy heerlikheid sal kom.

Van die konikskap van god wat in sy volkomenheid werklikheid sal word oor almal wat in geloof deur Jesus Chrsitus met Hom versoen is. Die toekoms laat die Christen nie bewe van vrees nie. Aangesien ons nou geregverdig is deur Sy bloed, staan dit soveel vaster dat ons ook deur Hom van die straf van God gered sal word.. Aangesien ons, toe ons nog  God se vyande was, deur die dood van Sy Seun met Hom versoen is, staan dit soveel vaster dat ons , noudat ons versoen is, deur die lewe van Sy Seun  gered sal word. Maar dit is nie al nie. OPns verheug ons ook in God deur ons Here Jesus Christus. So stel Paulus dit in verse 9-11. Daarom gaan die Chrsiten die toekoms met ‘n blye gemoed tegemoet. Want, wat die toekoms ook al mag inhou…on sweet ons sal gered word. Ons sal uit elke noodsituasie bevry word. Deur elke fase van swaarkry gelouter word. Onder alle omstandighede leef in genade en in vrede by God.

Romeine 5:1-11 roep ons op om ons lewe in die regte perspektief te sien. Ja, om ons hele lewe te sien vanuit die lyding en sterwe en opstanding van Chrsitus. Hy het in ons plek gesterf en vir ons Sy lewe afgelê. Hy het oorwin oor die sonde. Hy wil ons sonde uitdelg en ons met God versoen. Soda tons in vrede met God kan leef in Sy genade; kan leef in vreugde en hoop. Hy kom en wil doen vir elkeen van ons. Het Hy dit al vir jou gedoen? Is jy met God versoen deur ons Here Jesus Christus? Leef jy in vrede met God? Lef jy in Sy genade en vreugde?

Romeine 5:1-11 wil ook vir lkeen van ons, onder ons spesifieke omstandighede sê: Die liefde van die sterwe van Christus; die krag van Sy opstanding triomfeer oor alle leed en pyn en swaarkry. In Christus kan jy triomfeer; in vreugde oorwin oor jou swaarkry en oor jou pyn en leed.

Romeine 5:1-11 wil ons oproep om met die oog op die toekoms deur Christus in geloof en hoop te leef in die wete: ons sal gered word deur ons Here jesus Christus!

Joahannes 21:15-25

Dit is duidelik as ons die Nuwe Testament lees dat Petrus en Johannes grootliks van mekaar verskil het. Petrus was ‘n voortvarende en impulsiewe persoon terwyl Johannes weer ‘n besadigde persoon was. Beide het sterk leierseienskappe gehad en het deel uitgemaak van die binnekring van die dissipels.

Uit die ontwikkelinge na die hemelvaart blyk dat daar verskillende groepe (of noem dit kerke) was. Hier word onderskei tussen die Petrus, Johannes en Paulus groep of kerk ( as mens nou die groepe onderskei op grond van die stigter-leiers).. Die groepe, of kerke, het nie altyd oog tot oog gesien. Die eienskappe van die stigters het neerslag gevind in die karakter van die groep en so was die Johannesgroep baie meer verdraagsaam as die Patrusgroep.

Na mate druk van buite (van beide Joodse en Romeinse kant) toegeneem het, het die behoefte aan groter kontak en eenheid sterker na vore getree. Hiervan vind ons ‘n neerslag in die laaste hoofstuk van die Johannes-evangelie. Hier word positief na Petrus verwys en word gevra of hy Jesus liefhet meer as die ander dissipels. ‘n Regstelling word ook gemaak ten opsigte van ‘n tradisie wat in die Johannesgroep geleef het, naamlik dat Johannes nie voor die wederkoms sou sterf nie.

In die gedeelte word twee sake aangespreek, naamlik jaloesie en ‘n verkeerde tradisie.

Pas nadat Petrus verneem het wat sy opdrag is en wat die prys is wat hy sal moet betaal, draai hy om en sien vir Johannes. Eintlik word Johannes nie by die naam genoem nie. Hy word die “dissipel vir wie Jesus baie lief was, wat ook by die maaltyd na Jesus se kant toe oorgeleun en gevra het: Here wie is U verraaier?”(Johannes21:20).

Hiermee word beklemtoon dat Johannes ‘n besonderse posisie beklee het omdat Jesus baie lief was vir hom en omdat hy so na aan Jesus was, ‘n verrtoueling wat die moeilike maar belangrike vraag kon vra.

Daar was dus ‘n mate van afguns van die kant van Petrus. So tipies menslik wil hy dan weet of dit met Johannes netsoos met hom sal gaan. Sal Johannes nie dalk voorgetrek word nie? Moet hy wat Petrus is die harde werk doen en swaarkry terwyl alles nou net voor die wind sal gaan met Johhannes? (2)So tipies menslik: hoe vergelyk my situasie en opdrag en lot met die van ander?

Hierop antwoord Jesus dat dit hom nie aangaan wat die lot van Johannes sal wees nie. Trouens as Jesus sou wou dat hy tot die wederkoms moet bly leef, dan het dit nog niks met Petrus te doen nie. Petrus moet besef dat hy hom nie moet bekommer oor die lot van Johannes nie. Hy moet homself nog minder vergelyk met Johannes. Hy moet luister na wat vir hom gesê is en dit dan net doen. Hy moet Jesus volg (Johannes 21:22).

Dit is so dat daar in die kerk mense met verskillende persoonlikhede is. Party lyk meer soos Petrus en ander weer soos Johannes. Die opdrag van Jesus is in beginsel dieselfde vir almsl, naamlik om Hom lief te hê en  te dien met die hele lewe en om  ander diensbaar te wees.

Tog is ons ook so dikwels bekommerd oor die lot van ander. Ons wil weet wat met ander gaan gebeur. Hoekom moet ek so swaar kry en gaan dit so goed met ander? Waarom kan ek nie rolle ruil met eiemand anders nie? Waarom het ander dit altyd beter as ek? Hoekom word almal nie maar net eenders behandel nie? Dit is mos nie regverdig nie?

Miskien moet ons ook maar weer ‘n keer maar hoor dat ons nie onsself moet blindstaar teen die situasies van ander nie. Die lot van ander gaan ons nie aan nie. Die gras lyk in elk geval altyd groener aan die ander kant van die draad (ons weet mos hoekom), en as ons aan die ander kant van die draad sou wees sou die gras net weer aan die ander kant groener gelyk het. Ons moet elkeen ons eie taak volvoer en ons eie las dra(3) en ophou om heeldag ons lot met die van ander te vergelyk. “Volg My!”

Die tweede saak wat hier aangespreek word is die feit dat mense so maklik hoor wat hulle wil hoor. Jesus het gesê: “As Ek wil hê dat hy in die lewe moet bly totdat Ek weer kom, is dit nie jou saak nie”(Johannes21:22).

Van die volgelinge van Johannes het dit gehoor asof Jesus gesê het dat Johannes nie sou sterf voor die wederkoms nie. Daarmee het hulle die “as” nie gehoor nie en het hulle van ‘n bysin ‘n hoofsin gemaak. En dit is nie wat Jesus gesê het nie.

Hulle het gehoor wat gesê is, maar het die konteks nie in ag geneem nie. Dit het bygedra tot ‘n selfpersepsie: hulle behoort aan die groep van iemand wat nie voor die wederkoms sou sterf nie en wat dus beter is as die persone wat behoort aan ‘n groep van wie die leier ‘n marteldood sou sterf.

Selfverheffing op grond van ‘n verkeerde interpretasie van woorde. Nou is dit maklik om hulle te oordeel. Maar dit pas nie, want ons trap nog gereeld in dieselfde strik.

Ons hoor so maklik net gedeeltelik en maak dan absolute gevolgtrekkings. Ons vergeet so maklik om die konteks waarin dinge gesê is, in ag te neem. Ons vergeet dat nie net die woorde wat geuiter is nie, maar ook die konteks , die lyftaal en die stemtoon bepalend is vir die betekenis van woorde. En dan word die verkeerd gehoorde woorde baie later, soms jare later gebruik as stok teen ander.

Hoe dom kan ons dan nie wees nie? Soos die deel vir Petrus sê dat hy na homself moet kyk en sy werk moet doen, wil dit ook sê dat mens mooi moet luister en nie verkeerde afleidings moet maak nie.

Dit kan rampspoedige of verreikende gevolge hê. Miskien sou daar al vroeër groter eenheid onder die vroeë Christene gewees het as van die broers nie gedink het hulle behoort aan ‘n beter groep omdat hulle leier nie sou sterf nie.

Ook ons misverstaan kan gevolge vir onsself en ander na ons hê as ons nie mooi luister en hoor nie. Gerugte is gevaarlik!

Johannes 20:11-18

(2)Hoe hanteer ek hartseer? Hoe hanteer ek die dood van ‘n geliefde? Wat doen ek as ek diep ontnugter is in tye van nood en rou?

In die verse lees ons van ‘n vrou in diepe rou. Maria Magdalena het ‘n besonderse verhouding met Jesus gehad. In Lukas 8:2 lees ons dat Jesus sewe duiwels uit haar gedryf het. Sy was dus ‘n vrou wat deur ander verag en vermy was omdat sy van die duiwels besete was. Jesus het haar lewe total verander. Sy word dan ‘n vroee volgeling van Jesus en volg Hom van die oomblik dat Hy haar genees het tot met Sy dood.

Sy was ‘n dinamiese vrou wat opreg omgegee het vir ander en nie net saam met Jesus gereis het nie maar ook bygedra het om in die groep se behoeftes te voorsien. Elke keer as ons van haar lees, is sy besig om haar dankbaarheid teenoor Hom te toon deur haar dade. (3)Tereg sou ons kon sê dat haar lewe om Jesus gedraai het.

Nou is sy in rou gedompel want Jesus is dood. Saam met ander gaan sy vroeg die Sondagoggend na die graf om Sy liggaam te balsam. Maar dan wag ‘n verskriklikke ontdekking op hulle. Hy is nie daar nie!

Die graf is oop en leeg. Hulle gaan terug en bring die skokkende nuus aan die dissipels. Dan gaan twee van die dissipels (Petrus en Johannes) na die graf en na alle waarskynlikheid volg Maria hulle. Die dissipels gaan weer terug, waarskynlik om vir die ander te gaan sê dat dit wat die vroue gesê het, waar is. Maria bly alleen by die graf agter. Sy staan daar en huil. Hartseer en pyn het haar oorweldig. Haar lewe het in duie gestort. Jesus is dood en sy liggaam is weg.

As sy buk en in die graf inkyk, sien sy twee engele wat vir haar vra waarom sy huil. Sy antwoord hulle: “Omdat hulle my Here weggevat het en ek nie weet waar hulle Hom nou begrawe het nie” (Joh. 20:13). Haar hartseer oor die dood van Jesus word vererger deurdat sy van mening is dat iemand Jesus se liggaam weggeneem het en sy nie weet waar Hy begrawe is nie. Die optrede van ander mense vergroot haar hartseer. Hoe kon iemand tog so iets gedoen het? Wie kon so iets doen? Waarom? Wat kan ek nou doen?

Sy is verslae en verward te midde van al haar rou. Dit is asof sy nie heeltemal by is nie want sy is nie te geskok oor die manne met die wit klere in die graf nie en wag nie vir ‘n antwoord nie.

Sy draai om en sien nog iemand. (4)Sy herken egter nie vir Jesus nie en dink Hy is die tuinier. Dit is opvallend dat die mense aan wie Jesus verskyn het, na Sy opstanding hom nie een herken het nie. Waarom sou dit dan die geval wees? Miskien sou ons kon sê dat Maria so in smart gedompel was en so verward en hartseer was dat sy Jesus nie herken het nie. Sy het Hom ook nie daar verwag nie.

Miskien is dit juis omdat Jesus Homself telkens moes bekendstel soos God Homself in die Ou-Testament telkens bekend gestel het.

Weer vra sy of Hy nie weet wie Jesus se liggaam weggeneem het en waar Hy herbegrawe is. Opvallend is dat sy nie bang is om die vraag te vra nie. Mens sou kon verwag dat sy bang sou wees want as die Jode die liggaam sou steel en sy hierna vra, kon dit vir haar probleme besorg het. Mens sou dalk kon sê dat die tuinier nie as een van die Joodse leiers kon deurgaan nie en dus ‘n neutrale persoon sou wees aan wie sy wel so ‘n vraag souk on stel.

Dit is eers as Jesus haar op haar naam aanspreek dat sy Hom herken. Dan roep sy uit: “Rabboeni!” –dit is die naam waarmee sy Hom waarskynlik altyd aangespreek het. Ons moet onthou dat ‘n vrou in daardie tyd ‘n man nie op sy naam aangespreek het nie. So het ‘n vrou haar man as “my heer” aangespreek. Met hierdie aanspreekvorm word die verhouding tussen Jesus en Maria aangestip. Sy het of wou Hom dan vashou, om daarmee te wys hoe dankbaar sy is dat Hy leef en om miskien daarmee te sê dat Hy nooit weer moet weggaan nie. Jesus spreek haar dan aan en wys daarop dat Hy juis oppad is. Sy verskyning is net tydelik en anders.

Soos ons haar teen die tyd al deur die Evangelies leer ken het, is sy dadelik bereid om te gehoorsaam en voer sy die opdrag van Jesus uit deur na die dissipels te gaan en vir hulle te vertel wat gebeur het, al sou sy so  maklik kon redeneer dat dit ‘n riskante daad sou wees.

Sy het al saam met die ander vroue vir hulle vertel wat gebeur het. As sy nou weer kom, is die moontlikheid groot dat hulle haar nie sal glo nie en selfs kan wegjaag. Tog skrik dit haar nie af nie. Sy doen wat Jesus haar beveel ongeag wat die gevolge mag wees.

Wat wil hiedie gedeelte vir ons sê? Dit lyk vir my of die gedeelte vir ons nie net wil beklemtoon dat Jesus opgestaan het en leef nie, maar ook iets wil sê oor ons hantering van smart.

Hoe reageer ons as ons hartseer is?(5) Maria het uiting gegee aan haar hartseer: sy gaan na die graf en sy huil….. ………………       ……………..      ……..

Al was sy verward en geskok het sy gemeen dat hier gemene spel gepleeg is, is sy nie verwytend nie. Sy slinger nie beskuldigings nie. (6)Sy verwyt nie. Sy bars nie woedend uit nie…………….. ………. …

Heel kalm, so lyk dit, soek sy na antwoorde. Dit is nog meer opvallend as sy in die uur van smart en verwarring heeltemal alleen is. Nie een van die ander het by haar gebly nie. Is sy nie herin ‘n voorbeeld nie? Hoe tree ons op? Is ons nie dikwels woedend of verwytend nie?

Die gedeelte, so lyk dit my, wil ook vir ons sê dat Jesus eintlik al die tyd teenwoordig is maar dat ons Hom so dikwels nie raaksien nie.

As ons egter ontdek dat Hy by ons is en ons in ‘n persoonlike verhouding met Hom staan, vervaag die hartseer en verdwyn die onsekerheid en woede. Dan kry die lewe weer sin en betekenis.. Dan kan ons weer ‘n keer teruggaan en voortgaan om vir ander te sê dat ons in ‘n lewene verhouding met Hom staan. Kan ons die lewe in die oë kyk en doelgerig en sinvol voortgaan- soos Maria.

(7)Die gedeelte wil ook vir ons sê dat ons ons nie moet blindstaar teen die aardse, die duisternis, smart, lyding en dood nie. Jesus het opgestaan en leef. Hy het ‘n nuwe perspektief geopen: die uitsig op die hemel. Dit is nou nie meer ‘n droom wêreld wat onbereikbaar is nie, maar ‘n werklikheid wat ons in Jesus kan betree. En die belangrikste: dit is nie iets in die verre toekoms, “ ‘n pie in the skie when you die” nie, maar het reeds aangebreek. In Jesus het ons die ewige lewe.

Met Hom leef ons nou reeds in die koninkryk van God. Nou kan ons la iets van die hemel hier op aarde beleef; iets van Sy liefde en oorvloed. Dit versterk ook ons hoop op dit wat na die dood wag op die wat in Jesus glo…